Ο Άγιος Αθανάσιος εορτάζεται εις την μικράν κοινότητα με ξεχωριστήν ευλάβειαν, καίτοι δεν είναι πολιούχος της Κοινότητος. Εορτάζεται μάλιστα δύο φορές τον χρόνο, μια κατά την 18ην Ιανουαρίου εορτήν προς τιμήν της μνήμης του, και μια κατά την 2αν Μαΐου εορτήν εις μνήμην της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου. Υπάρχει και σήμερον έθιμον, το οποίον ούτε εσάρωσε, ούτε πρόκειται να σαρώση ο σημερινός πολιτισμός διότι είναι συνυφασμένον με την λατρείαν των κατοίκων κατά το οποίον εθυσιάζεται μοσχάρι μέχρι τριών ετών, πάντοτε άρρεν και άζευτον. Ουδείς των γερόντων ενθυμείται την χρονολογίαν της καθιερώσεως της εορτής και της θυσίας του μόσχου. Το μόνον το οποίον ενθυμούνται από τας διηγήσεις των πατέρων ή παππούδων των, είναι η θυσία επεκράτησε ότε παρουσιάσθη μεγάλη επιδημία εις το χωριό και δεν έζων κατ’ άλλους οι άνδρες κατ’ άλλους δε τα ζώα. Τότε, για το μεγάλο κακό που συνεχιζόταν στο χωριό, απεφάσισαν να θυσιάσουν ένα μοσχάρι στον Άγιο Αθανάσιο, επειδή πλησίαζε η γιορτή του. Προ της θυσίας όμως του μοσχαριού, κατασκευάσανε ασημένιο αλέτρι και με δυό δαμάλια μέχρι τριών ετών όπως τα θέλει η διήγησης, έζωσαν το χωριό τρείς φορές αυλακώνοντας την γη σε κύκλους. Έπειτα το μέν αλέτρι το θάψανε βαθειά στην γη, το ένα δε από τα δαμάλια το θυσιάσανε κατά την εορτήν του Αγίου. Για το άλλο δεν αναφέρεται τίποτε. Έκτοτε καθιερώθηκε τόσον η Τοπική εορτή του Αγίου όσον και η θυσία του μόσχου.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---