Τον καιρό των Γιαννιτσάρων στα Τοπόλια ήσανε πολλοί Τούρκοι και τούρκικος στρατός, αλλά δεν είχανε τζαμί. Μια φορά κάθοντανε στο καφενείο και είπανε: «Δεν είναι ντροπή τόσοι Τούρκοι που είμαστε εδώ να μην έχωμε ένα τζαμί; Να πάμε να πάρωμε την Παναγιά να τήνε κάμωμε τζαμί». Ο πρώτος τωνε αγάς ο Αγναντίν των είπε : «Τότε την Πέμπτη το βράδυ να ’ρθητε στο σπίτι μου να διασκεδάσωμε και την Παρασκευή το πρωί θα πάμε να πάρωμε την Παναγιά να την κάμωμε τζαμί. Την Πέμπτη κιόλας πήγαν στο απίτι ρου Αγναντινι, κάλεσαν τις όμορφες χριστιανές κι ωργίαζαν. Τη νύχτα βγαίνει ο Αγναντίνι να πα κάμη νερό ντου. Άμα κατέβηκε κάτω θωρεί μιαν καλογρά κι εκατέβαινεν από τα σύννεφα και του παίζει μια και πέφτει κάτω. Περιμένουνε οι άλλοι να μπη μέσα ο Αγναντίνι, περιμένουνε, τίποτας. Βγαίνουνε και τόνε βρίσκουνε πεσμένο και αναίσθητο και μόνο που μπόρεσε και είπε: «Μιαν καλογρά κατέβηκεν από τον ουρανό και μου ’δωκε μια κι έπεσα κάτω». Την άλλη μέρα, την ώρα που θα πήγαιναν να πάρουν την Παναγία να την κάμουν τζαμί απέθανεν ο αγάς.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---