Στο δρόμο προς το Γαρδίκι στη Σαμπάνιλα είναι δυό μεγάλες πέτρες, τετράγωνες, που δέκα νοματαίοι δεν μπορούν να σηκώσουν τη μία. Λένε οτι μια γυναίκα ετότε είχε το μικρό της άρρωστο και για να γιάνη το μικρό της θέλησε να προσφέρη κι αυτή δυό πέτρες όταν εγινότανε το μοναστήρι της Παναγίας “Γλυκής”. Και πήρε μια πέτρα από τη μία αμασκάλη και μια από την άλλη και προχώρησε να 'ρθη προς την εκκλησία και κεί έμαθε πως τελείωσεν η εκκλησία και τις αφ'σε στον τόπο, όπου είναι σήμερα. Η γυναίκα αυτή είχε το μικρό ζαλωμένο πίσω στον πλάτη. Κ' έρριξε το μαστό της πίσω για να θηλάση το μικρό που 'χε ζαλωμένο και πήρε τις πέτρες στις αμασκάλες. [ Σημειώσις Δ. Β. Οικονομίδου, Η ανωτέρω παράδοσις αποτελεί παραλλαγήν της προηγούμενης παράδοσεως. Ο Στάυρος Παπάς που μου υπαγόρευσε την προηγούμενην παράδοσιν κατάγεται από την Χόϊκα Σουλίου (χωρίον κειμένον πλησίον της “Γλυκής και του Γαρδικίου), ο δε Χρίστος Χρήστου κατάγεται από την “Γλυκή” Μαργαριτίου.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---