Είναι πτηνόν ωδικόν κατά τι μεγαλύτερον από τον σπίνον,κοινώς τσόνον.Έχει χρώμα σταχτί και επι της κεφαλής του λοφίον-κατσούλα, εξ ού και κατσιλέρα. Είναι της αυτής οικογενείας με την σιταρ’ιθρα,γαλιάντρα και τον κορυδαλό.Κατά την άνοιξιν,οπότε έχει- ως και όλα τα άλλα πουλάκια-τους έρωτας του,ακούεται το γλυκύμολπο και παραπονιάρικο λάλημά της λίαν ευκρινώς,λές και είναι ανθρώπινη φωνή! –Γρίβα-Γρίβα-Γρίβα-Γρίβα! –Ντορή-Ντορή-Ντορή-Ντορή!τέσσαρες φορές το καθένα από τα ονόματα αυτά και τα επαναλαμβάνει πολλές φορές.Την Γριβούλα την βρίσκεις την άνοιξι στα ορεινά μέρη της πατρίδος μου Ρούμελης καθώς και είς τους παρακειμένους λόφους της Καισαριανής των Αθηνών. Κατά την παράδοσιν,η Γριβούλα ήταν μια όμορφη βοσκοπούλα και είχε δυο ωραία άλογα,τον Γρίβα και τον Ντορή,τα οποία αγαπούσε υπερβολικά και τα έβοσκε στις πλαγιές του βουβού και τις παραβολές,όπου υπήρχε άφθονο και χλωρό χορτάρι. Κάποια μέρα όμως τάχασα τα’αλογάκια της και από τότε έψαχνε για να τα βρή ή και να ακούση από μακρυά το αγαπημένο χλιμίντριμά τους,γυρίζοντας ολημερίς τα βουναλάκια και τις λαγκαδιές και απηλπισμένη φώναζε όσο μπορούσε δυνατά και με λυπητερή φωνή : Γρίβα-Γρίβα-Γρίβα-Γρίβα! Ντορή-Ντορή-Ντορή-Ντορή! Επέρασαν μήνες και χρόνια ψάχνοντας,αλλά δεν μπόρεσε να τα βρή. Ο θεός την λυπήθηκε και την μετεμόρφωσε σε πουλάκι και έκτοτε εξακολουθεί με τη γλυκειά και χλιβερή λαλιά της να τα φωνάζη Γρίβα….Ντορή…Κατά θείαν συγκατάβασιν,παρουσιάζονται τα άλογα της μόνον μια μέρα κάθε χρόνο και τα χαίρεται και τα καμαρώνει την ημέραν του Αγίου Γεωργίου!

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---