«Τούτο που σου λέω δεν ένας στο Μανιάκι εδώ, είναι στην ποταμιά παραπερίτσα. Έναι η Γεράνια λίμνα κι ένας φτούνο μια πέτρα χάμου και λάμπει κι εν άσπρη και θολογύριστη κι εν άλλη πέτρα ψηλά και το νερό από πέτρα ρίχνεται και σε πέτρα πέφτει και κοπανάνε κει μέσα οι Νεράιδες τα ρούχα τους την ημέρα, το ντάλα μεσημέρι κι ακοώ κάβ! Κάβ! Τον κόπανο και κούρ – κούρ τα γέλια τους. Μεις τ’ ακούγαμε κάτου που θερίζαμε και δεν μπορείς να πιής νερό, τέτικος πάγος έναι, ακόμα και το θεριστή που όλ’ έν’ ζεστά, κείνο ‘ναι κρύο».
This item is provided by the institution :
Academy of Athens
Repository :
Archives of Proverbs and Popular Legends of the Hellenic Folklore Research Centre, Academy of Athens