Ο Γιώργος Λαζόγκας ασχολήθηκε από νωρίς με το σχέδιο καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «το σχέδιο αποτελεί ολοκληρωμένο έργο, ανεξαρτήτως κλίμακας, καθώς δεν ορίζουν οι διαστάσεις το έργο». Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη δομή της έννοιας του σχεδίου, της εικόνας και της γραμμής με τις περιπέτειές της, οι οποίες ορίζουν κατευθύνσεις που άλλοτε συγκλίνουν προς το κέντρο και άλλοτε ωθούνται προς τα έξω.
Θεματολογικά τα σχέδια κινούνται σε πολλαπλές κατευθύνσεις: γυναικείες μορφές, μυθολογικές φιγούρες, προσωπικές στιγμές. Ίχνη γραφής που αποτυπώνουν πρόσωπα με τα οποία έζησε, φάκελοι αλληλογραφίας, τυπωμένες αναγγελίες εφήμερων γεγονότων, σακούλες, κάθε καθημερινό κομμάτι της ζωής, το οποίο αιχμαλώτισε πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια χαρτιού. Συχνά επαναλαμβάνει και επαναδιατυπώνει κάποιες σχεδιαστικές του εκφράσεις και προκύπτει κάτι διαφορετικό.
Στο πέρασμα των χρόνων δεν περιορίζεται μόνο στη ζωγραφική αποτύπωση: σκίζει τα σχέδια σε επιμέρους, τα επανασυγκολλεί και η επανασυγκόλληση αυτή είναι η καταστροφή που συντελεί επιμειξίες. Πολύ συχνά τα κομματιασμένα μέρη προέρχονται από διαφορετικές περιόδους. Ακόμη, ανακαλύπτει το καρμπόν, το οποίο λειτουργεί ως μήτρα, καθώς η γραφή αποκολλάται από τη μαύρη επιφάνεια και αποτυπώνεται στο λευκό χαρτί, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο τύπωμα εκφράζοντας το αρνητικό-θετικό.
(EL)
Yorgos Lazongas was involved with drawing from an early age and according to himself, "drawing is a complete work, regardless of scale, as dimensions do not define the work". His interest has always been focused on the structure of the concept of drawing, imagery and lines, along with their adventures, which define directions that sometimes converge towards the centre and at other times diverge outward.
Thematically, his drawings move in multiple directions: female figures, mythological characters and personal moments. Traces of writing that capture faces with which he lived, correspondence envelopes, printed announcements of ephemeral events, bags, every daily piece of life, all of which he captured on any paper surface. Often, he repeats and reformulates some of his design expressions, resulting in something different.
Over the years, he doesn't limit himself to just painting. He tears drawings into parts, reassembles them and this reassembly is the destruction that leads to mixtures. Frequently, the fragmented pieces come from different periods. Additionally, he discovers carbon paper, which serves as a matrix, as the writing detaches from the black surface and is imprinted on white paper, creating a unique imprint expressing the negative-positive.
(EN)
/aggregator/portal/institutions/MOMus
