“Τα ουράνια ανοίγουν τα Φώτα, ξημερώνοντα τ' Άη Γιαννιού άμα θα κάτσης, όγοιος είν' καλός και κάτση τέντα χάμου στη γή και τηράη ούλη νύχτα τον ουρανό, δίχως να γκιοτήση, νιά στιμή φώπ! Φώπ! Θα κάμη νιά φωτιά και θ' ανοίξουν έτσι... τα ουράνια κι ο μισός Θεός θα κάμη δώθε κι ο μισός κείθε και θα φανή νιά λαμπάδα, κι όποιος τηράη άμα προκάμη και πή “ρίξε μου κείνο το καλό”, “οτι πή θα του τα ρίξη”. Διάκα και γώ μια φορά και στάθηκα το βράδυ στ' αλώνι μου, μα δε μπόρεσα ούλη νύχτα να τηράω 'σα πάνου κι όταν ανοίξαν τα ουράνια, νιά στιγμή ανοίγουν, εγώ ήμουν απόκαρωμένη κι ούτε (έβλεπα) ούτε άκουσα κι αν έβλεπα και γύρευα, μόργα ν'αβλεπα και γώ νι' άσπρη μέρα”.
This item is provided by the institution :
Academy of Athens
Repository :
Archives of Proverbs and Popular Legends of the Hellenic Folklore Research Centre, Academy of Athens
