δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε το αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης : CC BY-NC-SA 4.0 Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή
Οι Έλληνες φιλόσοφοι είχαν συλλάβει την έννοια του χρόνου ως του επιστημολογικού εκείνου μέσου, στου οποίου την αρετή στηριζόμενος μπορεί κάποιος να επεξεργαστεί μια αιτιακή περιγραφή του φυσικού κόσμου, τον χρόνο και τον αριθμό της κίνησης συμφωνά με το «πριν» και το «μετά» κατά τον Αριστοτέλη, ή τη διακοπή της συνέχειας της κίνησης σύμφωνα με τους Στωικούς. Ο Πλωτίνος ήρθε σε αντίθεση με τους «προκατόχους» του υποστηρίζοντας ότι οι ορισμοί τους για τον χρόνο ήταν απλώς οντικές περιγραφές και ότι δεν θεμελιώνουν επιστημολογικά την οντολογία του χρόνου. Ο χρόνος μπορεί να οριστεί ως διάλειμμα, αριθμός και μέτρο της κίνησης, υπό την προϋπόθεση ότι η αληθινή του ουσία θα καταστεί σαφής υπό το φως της μεταφυσικής του Ενός. Ο χρόνος είναι εικόνα της αιωνιότητας, έτσι ώστε μόνον εάν η φύση του αρχετύπου ερευνηθεί και διευκρινισθεί, τότε και η ουσία της εικόνας θα μπορεί να αποκαλυφθεί. Ο Πλωτίνος ορίζει την αιωνιότητα ως Βίο δευτέρας υποστάσεως, που υφίσταται στον βαθμό ενός συνόλου λογικών περιεχομένων, των οποίων οι σχέσεις διαμορφώνονται κατά τον τρόπο μιας α-χρονικής παρουσίας. Ο χρόνος καθίσταται έτσι εικόνα της αιωνιότητας ως κάποιο βαθμό, ενώ γίνεται αντιληπτός όχι τόσο ως απλή ποιότητα αλλά ως μεταφορά στην διαλεκτική πρόοδο του Λόγου της Ψυχής του Κόσμου των άρρητων περιεχομένων του Νου. Ο χρόνος, ως ρυθμός στοχασμού της ψυχής, είναι η κανονιστική αρχή που ρυθμίζει την αισθητική πραγματικότητα, ενώ οι χρονικοί δεσμοί που ενυπάρχουν στα σχήματα της ύλης αντιστοιχούν στους λογικούς δεσμούς που ενώνουν τις ιδέες μεταξύ τους. Εάν αποδειχθεί ότι ο χρόνος είναι αριθμός με την έννοια της δομικής μορφής του φυσικού κόσμου, είναι δυνατόν στην περίπτωση αυτή να γίνει αποδεκτός ο ορισμός του ως μέτρου της κίνησης και ως σημείου αφετηρίας της διαδικασίας ανάμνησης. Οι κανονικές κινήσεις στον χώρο, όπως εκείνες των ουρανίων σωμάτων, αποκαλύπτουν την ύπαρξη του χρόνου και του αριθμού, ακόμη και εάν ο χρόνος συνιστά μόνον κατά τύχη το μέτρο της φυσικής κίνησης, ενώ κατά βάσιν είναι η κίνηση του πνεύματος της τρίτης διαστάσεως.
*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.
Ακαδημία Αθηνών
