Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, σε μια Ελλάδα που αναζητούσε την πολιτιστική της ταυτότητα μέσα από το παρελθόν, ένας ποιητής και μια αρχαιολόγος ένωσαν τις δυνάμεις τους για να επαναφέρουν στο προσκήνιο τα Δελφικά Ιδεώδη.
Πνευματικό τέκνο του ποιητή Άγγελου Σικελιανού και της αμερικανίδας συζύγου του, αρχαιολόγου Εύας Πάλμερ, οι Δελφικές Γιορτές ήταν μία σειρά από πολυήμερες εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στο αρχαίο θέατρο των Δελφών το 1927 και το 1930, με οραματικό στόχο την αναβίωση των Δελφικών Ιδεωδών. Το ζεύγος οραματίστηκε μια γιορτή που θα αναβίωνε το αρχαίο δράμα στον φυσικό του χώρο, συνδέοντας την κλασική κληρονομιά με το παρόν.
Στην καρδιά των Δελφικών Γιορτών ήταν οι θεατρικές αναβιώσεις αρχαίων τραγωδιών. Το 1927, παρουσιάστηκε ο Προμηθέας Δεσμώτης του Αισχύλου, σε μια εμβληματική παράσταση που ανέδειξε τη δύναμη του μύθου και την αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης. Τρία χρόνια αργότερα, το 1930, οι Δελφοί φιλοξένησαν τις Ικέτιδες του Ευριπίδη, ένα έργο που φώτισε το θέμα του ασύλου και της ανθρώπινης αλληλεγγύης, ζητήματα διαχρονικά και επίκαιρα.
Οι παραστάσεις αυτές χαρακτηρίστηκαν από τη λιτότητα, την πειθαρχία και την αυθεντικότητα, καθώς ακολουθούσαν αρχαιοελληνικά πρότυπα κίνησης, μουσικής και ένδυσης, με την προσωπική συμβολή της Εύας Πάλμερ. Οι χορογραφίες αντλούσαν έμπνευση από αρχαία ανάγλυφα, ενώ τα κοστούμια υφάνθηκαν στο χέρι, με τεχνικές που αναβίωναν ξεχασμένες υφαντικές παραδόσεις.
Οι Δελφικές Γιορτές δεν περιορίζονταν στις θεατρικές παραστάσεις. Το πρόγραμμα περιλάμβανε διαλέξεις από διακεκριμένους μελετητές, αθλητικούς αγώνες εμπνευσμένους από τα αρχαία πρότυπα, μουσικές εκδηλώσεις, λαογραφικές εκθέσεις και παραδοσιακούς χορούς. Ο στόχος ήταν η δημιουργία μιας ολοκληρωμένης πολιτιστικής εμπειρίας, που θα συνέδεε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα με τις σύγχρονες ανησυχίες.
Παρά τη μεγαλοπρέπεια και το όραμά τους, οι Δελφικές Γιορτές προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις. Ενώ κέρδισαν τον θαυμασμό διεθνών προσωπικοτήτων, στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκαν με επιφυλακτικότητα από ορισμένους κύκλους της διανόησης και του Τύπου. Κριτικοί αμφισβήτησαν τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος και κατηγόρησαν τον Σικελιανό για ουτοπικές φιλοδοξίες. Παράλληλα, οι οικονομικές δυσκολίες οδήγησαν στη διακοπή των εκδηλώσεων μετά το 1930.
Παρότι οι Δελφικές Γιορτές δεν συνεχίστηκαν, άφησαν μια σημαντική παρακαταθήκη. Η πρωτοβουλία των Σικελιανού και Πάλμερ άνοιξε τον δρόμο για τη σύγχρονη αξιοποίηση των αρχαίων θεάτρων και έθεσε τα θεμέλια για το Φεστιβάλ Επιδαύρου, το οποίο ξεκίνησε επίσημα το 1954 και παραμένει ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς θεσμούς διεθνώς.
Σήμερα, οι Δελφοί παραμένουν ένας τόπος με ιδιαίτερη πολιτιστική βαρύτητα, και το όραμα των Δελφικών Γιορτών εξακολουθεί να εμπνέει πρωτοβουλίες που επιδιώκουν τη γέφυρα μεταξύ αρχαίου και σύγχρονου κόσμου. Με αυτή την εικονική έκθεση, αναβιώνουμε την ατμόσφαιρα εκείνων των ετών και ξαναφέρνουμε στο προσκήνιο το διαχρονικό μήνυμα των Δελφικών Ιδεωδών. Ανάμεσα στα τεκμήρια ξεχωρίζουν οι 140 φωτογραφίες της Nelly’s, η οποία ήταν παρούσα στις Δεύτερες Δελφικές Εορτές ως αποκλειστική φωτογράφος της διοργάνωσης.
Η θεματική έκθεση περιλαμβάνει τεκμήρια από τους εξής φορείς:
