1. Αρχική σελίδα
  2. Αναζήτηση τεκμηρίων

Και το τέλος είνε ο τελευταίος και τελειωτικός θάνατος του Λαζάρου, σαράντα χρόνια μετά την ανάστασή του. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, λένε οι λαϊκές παραδόσεις, ο Λάζαρος ήταν αγέλαστος και πικραμένος για τα βασανιστήρια των ανθρώπων, που τα είδε στον μαύρο Άδη. Πάνου στα σαράντα χρόνια γέλασε με κάτι παράξενο που του είπε κάποιο μικρό παιδάκι. Με το γέλιο βγήκε και η ψυχή του! Αυτά λένε οι λαϊκές παραδόσεις. Το πιο σπουδαίο βέβαια είνε ότι, πάνου σ’ αυτή την ιστορία για την ανάσταση του Λαζάρου, ο Ελληνικός λαός βρήκε στήριγμα για τα παλιά του έθιμα, τα σχετικά με τον Άδωνι, που δεν τα επιδοκίμαζε και τα πολεμούσε η νέα θρησκεία. Έτσι ο Άδωνις, για ν’ αποφύγει τον κατατρεγμό, ντύθηκε τη φορεσιά του Λαζάρου και μ’ αυτή την απλή αλλαγή εξακολουθούσαν στα διάφορα μέρη να γιορτάζουν τη φυσική αναγέννηση, που γίνεται κάθε χρόνο με την ανοιξιάτικη βλάστηση. Βέβαια όσο ξεμακραίνουμε από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια τόσο το έθιμο χάνει και μετατρέπει τα γνωρίσματά του της ειδωλολατρικής εποχής και προσθέτει άλλα παραπλήσια, που έχουνε κάπως διαφορετικό χαραχτήρα. Μ’ αυτές όμως τις αλλαγές και τις μετατροπές και τις προσθήκες, είτε περιορισμένες σε στενά τοπικά όρια είτε απλωμένες σε μεγαλύτερη αχτίνα, ήτανε φυσικό το παλιό έθιμο να φτάσει στα χρόνια τα δικά μας κάπως διαφορετικώτερο από τ’ Αδώνια της εποχής εκείνης.

Και το τέλος είνε ο τελευταίος και τελειωτικός θάνατος του Λαζάρου, σαράντα χρόνια μετά την ανάστασή του. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, λένε οι λαϊκές παραδόσεις, ο Λάζαρος ήταν αγέλαστος και πικραμένος για τα βασανιστήρια των ανθρώπων, που τα είδε στον μαύρο Άδη. Πάνου στα σαράντα χρόνια γέλασε με κάτι παράξενο που του είπε κάποιο μικρό παιδάκι. Με το γέλιο βγήκε και η ψυχή του! Αυτά λένε οι λαϊκές παραδόσεις. Το πιο σπουδαίο βέβαια είνε ότι, πάνου σ’ αυτή την ιστορία για την ανάσταση του Λαζάρου, ο Ελληνικός λαός βρήκε στήριγμα για τα παλιά του έθιμα, τα σχετικά με τον Άδωνι, που δεν τα επιδοκίμαζε και τα πολεμούσε η νέα θρησκεία. Έτσι ο Άδωνις, για ν’ αποφύγει τον κατατρεγμό, ντύθηκε τη φορεσιά του Λαζάρου και μ’ αυτή την απλή αλλαγή εξακολουθούσαν στα διάφορα μέρη να γιορτάζουν τη φυσική αναγέννηση, που γίνεται κάθε χρόνο με την ανοιξιάτικη βλάστηση. Βέβαια όσο ξεμακραίνουμε από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια τόσο το έθιμο χάνει και μετατρέπει τα γνωρίσματά του της ειδωλολατρικής εποχής και προσθέτει άλλα παραπλήσια, που έχουνε κάπως διαφορετικό χαραχτήρα. Μ’ αυτές όμως τις αλλαγές και τις μετατροπές και τις προσθήκες, είτε περιορισμένες σε στενά τοπικά όρια είτε απλωμένες σε μεγαλύτερη αχτίνα, ήτανε φυσικό το παλιό έθιμο να φτάσει στα χρόνια τα δικά μας κάπως διαφορετικώτερο από τ’ Αδώνια της εποχής εκείνης.

Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών   

Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών   

δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου
στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε
το αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης :
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα
CC_BY_NC_ND



Και το τέλος είνε ο τελευταίος και τελειωτικός θάνατος του Λαζάρου, σαράντα χρόνια μετά την ανάστασή του. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, λένε οι λαϊκές παραδόσεις, ο Λάζαρος ήταν αγέλαστος και πικραμένος για τα βασανιστήρια των ανθρώπων, που τα είδε στον μαύρο Άδη. Πάνου στα σαράντα χρόνια γέλασε με κάτι παράξενο που του είπε κάποιο μικρό παιδάκι. Με το γέλιο βγήκε και η ψυχή του! Αυτά λένε οι λαϊκές παραδόσεις. Το πιο σπουδαίο βέβαια είνε ότι, πάνου σ’ αυτή την ιστορία για την ανάσταση του Λαζάρου, ο Ελληνικός λαός βρήκε στήριγμα για τα παλιά του έθιμα, τα σχετικά με τον Άδωνι, που δεν τα επιδοκίμαζε και τα πολεμούσε η νέα θρησκεία. Έτσι ο Άδωνις, για ν’ αποφύγει τον κατατρεγμό, ντύθηκε τη φορεσιά του Λαζάρου και μ’ αυτή την απλή αλλαγή εξακολουθούσαν στα διάφορα μέρη να γιορτάζουν τη φυσική αναγέννηση, που γίνεται κάθε χρόνο με την ανοιξιάτικη βλάστηση. Βέβαια όσο ξεμακραίνουμε από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια τόσο το έθιμο χάνει και μετατρέπει τα γνωρίσματά του της ειδωλολατρικής εποχής και προσθέτει άλλα παραπλήσια, που έχουνε κάπως διαφορετικό χαραχτήρα. Μ’ αυτές όμως τις αλλαγές και τις μετατροπές και τις προσθήκες, είτε περιορισμένες σε στενά τοπικά όρια είτε απλωμένες σε μεγαλύτερη αχτίνα, ήτανε φυσικό το παλιό έθιμο να φτάσει στα χρόνια τα δικά μας κάπως διαφορετικώτερο από τ’ Αδώνια της εποχής εκείνης.
Μαρίνης, Κ.
Μαρίνης, Κ. (EL)
Παραδόσεις
Στερεά Ελλάδα
1938
Ακαδημία Αθηνών
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
Κ. Μαρίνης, Εφημ. “Πρωΐα”, Στερεά Ελλάς,16 – Απριλ. - 1938
Κείμενο/PDF
Ελληνική γλώσσα
https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.el
http://hdl.handle.net/20.500.11853/292300



*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.