Επειδή τότε (πρίν το 1911) δεν υπήρχε εκκλησία εδώ στο Βαθύ, οι κάτοικοι ήρθαν στο Κατωμέρι να κάμουνε λιτανεία του Αγίου Βησσαρίου, στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, εκεί γινότανε η λειτουργία κι λιτανεία. Τότε διάφοροι πιστοί παρακάλεσαν τους παπάδες να κάμουν δέησι για τα τσακάλια, που κάμουν κακό, θραύσι στα κοπάδια. Πραγματικά την άλλη μέρα οι μπιστικοί ήρθανε στο σπίτι που ήταν τα λείψανα του Αγίου Βησσαρίου κι επροσκύνησαν λέγοντας πως σε κάθε μαντρί βρέθηκαν από 2 – 3 τσακάλια ψόφια. Από τους κατοίκους ένας (Καλλίνικος) δεν συμφώνησε για τον εξολοθρεμό κι είπε ότι το τσακάλι του το θέλει, να μην ψοφήση. Έκτοτε μένει πάντα ένα τσακάλι, και λένε και την παροιμ. Φράσις : «Αυτός είναι Καλλίνικος! Το τσακάλι του το θέλει» (υπάρχει η παραλλαγή ότι σε περίπτωση γενικώς παγάνας και όχι στη λιτανεία, ο Καλλίνικος εζήτησε να αφήσουν ήσυχο το τσακάλι του)
Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών
Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών