Από παλαιά χρόνια δεν υπήρχε εκεί μοναστηράκι. Πριν 50 – 60 χρόνια ένας δικός μας από τον Άγιο Αθανάσιο ονομαζόμενος Μανόλτσης Χρήστος ευρισκότανε εις το Άγιον Όρος. Επήγε ο Άγιος Γεώργιος στο όνειρο του συνέχεια δύο τρείς βραδυές και του είπε να σηκωθή απ’ εκεί να φύγη και να έλθη στο μέρος που είναι τώρα το εκκλησάκι να σκάψη και να βρή την πέτραν του Αγ. Γεωργίου που βρίσκεται τώρα εκεί και είναι σκαλισμένος πάνω ο Άγιος Γεώργιος καβαλλάρης με το κοντάρι στο χέρι και σκότωνει το φίδι. Αυτός αρνήθηκε να υπακούση σε ότι του έλεγε ο Άγιος. Οπότε χωρίς να το καταλάβη ευρέθηκε ένα πρωί στη θέσι που είναι το εκκλησάκι σα μισότρελλος άρρωστος. Εκεί εξαναείδε τον Άγιο στον ύπνο του που του έλεγε να σκάψη. Μόλις έσκαψε και έβγαλε την πέτρα που ήταν η εικόνα του Αγίου έγινε καλά. Ο Άγιος κατόπιν τον υποκίνησε να κτίση το Εκκλήσακι. Αφού άρχισε να σκάβη για να το κτίση, τότες οι κομιτατζήδες επήγαν και τον εμπόδισαν να συνεχίση το σκάψιμον για να κτίση την Εκκλησία και τον εκτύπησαν. Το βράδυ οι κομιτατζήδες που είχαν εκεί κοντά τον κρυψώνα των αποκοιμηθήκαν. Ο Άγιος Γεώργιος επήγε στον ύπνο των και τους καταμαύρισε στο ξύλο, δηλ. τους έδειρε. Οι κομιτατζήδες εξύπνησαν αμέσως. Εκεί ευρέθηκε ένας αγροφύλακας που λεγότανε Δημήτριος Καλέϊγκης. Οι κομιτατζήδες τον έστειλαν εδώ στο χωριό. Επήρε όλα τα κεριά από την Εκκλησία και τους τα επήγε. Αυτοί άναψαν τα κεριά γύρω γύρω στο μέρος που θα γινότανε το εκκλησάκι. Μόλις εξημέρωσε αυτοί οι κομιτατζήδες εμάζεψαν κόσμο από τον Άγιο Αθανάσιο και με τις οδηγίες του Χρήστου Μανόλτση έκτισαν το εκκλησάκι και έμεινε ως ιδιοκτήτης αυτός ο ίδιος ο Μανολίτσης. Μετά παρέλευσιν ενός ή δυο χρόνια εξεκίνησε από την Αρνίσσα ένα κάρρο στο οποίον είχαν ζωστή 4 βόδια. Εσήκωσαν την πέτρα του Αγ. Γεωργίου και την έβαλαν στο κάρρο δια να την μεταφέρουν δήθεν στην Αρνίσσα. Μόλις προχώρησαν μέχρι το σύνορο Αγ. Αθανασίον και Αρνίσσης τα βόδια εσταμάτησαν και το κάρρο έμεινε ακίνητο. Αναγκάστηκαν και εγύρισαν την πέτρα πίσω και την έβαλαν στο μέρος όπου σήμερον βρίσκεται. Από τότε που εκτίστηκε το Εκκλησάκι παρουσιάστηκε εκεί ένα μεγάλο φίδι που επλάγιαζε (εκοιμάτο) δίπλα στην πέτρινη αυτή εικόνα του Αγ. Γεωργίου. Το φίδι αυτό ήταν πολύ μεγάλο, 1 – 2 μέτρων. Ειχε σώμα που ήταν τριχωτός στο κεφάλι και μαυρόχρωμα. Το φίδι αυτό δεν επείραζε τους διαβάτες. Τώρα είναι μερικά χρόνια που εχάθηκε το φίδι. Από τότε που απέθανε ο Μανόλτσης που έκτισε το εκκλησάκι ύστερα από λίγα χρόνια απέθανε και το φίδι. Λένε πως ο Μανόλτσης εκοιμότανε εκεί με το φίδι.

Από παλαιά χρόνια δεν υπήρχε εκεί μοναστηράκι. Πριν 50 – 60 χρόνια ένας δικός μας από τον Άγιο Αθανάσιο ονομαζόμενος Μανόλτσης Χρήστος ευρισκότανε εις το Άγιον Όρος. Επήγε ο Άγιος Γεώργιος στο όνειρο του συνέχεια δύο τρείς βραδυές και του είπε να σηκωθή απ’ εκεί να φύγη και να έλθη στο μέρος που είναι τώρα το εκκλησάκι να σκάψη και να βρή την πέτραν του Αγ. Γεωργίου που βρίσκεται τώρα εκεί και είναι σκαλισμένος πάνω ο Άγιος Γεώργιος καβαλλάρης με το κοντάρι στο χέρι και σκότωνει το φίδι. Αυτός αρνήθηκε να υπακούση σε ότι του έλεγε ο Άγιος. Οπότε χωρίς να το καταλάβη ευρέθηκε ένα πρωί στη θέσι που είναι το εκκλησάκι σα μισότρελλος άρρωστος. Εκεί εξαναείδε τον Άγιο στον ύπνο του που του έλεγε να σκάψη. Μόλις έσκαψε και έβγαλε την πέτρα που ήταν η εικόνα του Αγίου έγινε καλά. Ο Άγιος κατόπιν τον υποκίνησε να κτίση το Εκκλήσακι. Αφού άρχισε να σκάβη για να το κτίση, τότες οι κομιτατζήδες επήγαν και τον εμπόδισαν να συνεχίση το σκάψιμον για να κτίση την Εκκλησία και τον εκτύπησαν. Το βράδυ οι κομιτατζήδες που είχαν εκεί κοντά τον κρυψώνα των αποκοιμηθήκαν. Ο Άγιος Γεώργιος επήγε στον ύπνο των και τους καταμαύρισε στο ξύλο, δηλ. τους έδειρε. Οι κομιτατζήδες εξύπνησαν αμέσως. Εκεί ευρέθηκε ένας αγροφύλακας που λεγότανε Δημήτριος Καλέϊγκης. Οι κομιτατζήδες τον έστειλαν εδώ στο χωριό. Επήρε όλα τα κεριά από την Εκκλησία και τους τα επήγε. Αυτοί άναψαν τα κεριά γύρω γύρω στο μέρος που θα γινότανε το εκκλησάκι. Μόλις εξημέρωσε αυτοί οι κομιτατζήδες εμάζεψαν κόσμο από τον Άγιο Αθανάσιο και με τις οδηγίες του Χρήστου Μανόλτση έκτισαν το εκκλησάκι και έμεινε ως ιδιοκτήτης αυτός ο ίδιος ο Μανολίτσης. Μετά παρέλευσιν ενός ή δυο χρόνια εξεκίνησε από την Αρνίσσα ένα κάρρο στο οποίον είχαν ζωστή 4 βόδια. Εσήκωσαν την πέτρα του Αγ. Γεωργίου και την έβαλαν στο κάρρο δια να την μεταφέρουν δήθεν στην Αρνίσσα. Μόλις προχώρησαν μέχρι το σύνορο Αγ. Αθανασίον και Αρνίσσης τα βόδια εσταμάτησαν και το κάρρο έμεινε ακίνητο. Αναγκάστηκαν και εγύρισαν την πέτρα πίσω και την έβαλαν στο μέρος όπου σήμερον βρίσκεται. Από τότε που εκτίστηκε το Εκκλησάκι παρουσιάστηκε εκεί ένα μεγάλο φίδι που επλάγιαζε (εκοιμάτο) δίπλα στην πέτρινη αυτή εικόνα του Αγ. Γεωργίου. Το φίδι αυτό ήταν πολύ μεγάλο, 1 – 2 μέτρων. Ειχε σώμα που ήταν τριχωτός στο κεφάλι και μαυρόχρωμα. Το φίδι αυτό δεν επείραζε τους διαβάτες. Τώρα είναι μερικά χρόνια που εχάθηκε το φίδι. Από τότε που απέθανε ο Μανόλτσης που έκτισε το εκκλησάκι ύστερα από λίγα χρόνια απέθανε και το φίδι. Λένε πως ο Μανόλτσης εκοιμότανε εκεί με το φίδι.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (EL)

Παραδόσεις

Πέλλα, Άγιος Αθανάσιος

1961

Ακαδημία Αθηνών

Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών

Λ. Α. αρ. 2394, σελ. 156 – 158, Γεωργ.Κ. Σπυριδάκη, Άγιος Αθανάσιος Πέλλης, 1961

Κείμενο/PDF

Ελληνική γλώσσα