Μετά τον Αι – Γιώργη, στον ίδιο δρόμο, σχεδόν στην ίδια ευθεία είναι η Αγ. Παρασκευή, ο Άγιος Παντελεήμονας και ο Δημήτριος, ο Άγι Αντώνης και Άι Γιώργης (παλιό νεκροταφείο), τέσσερις εκκλησιές που κατά παράδοση χτιστήκανε από ένα πρόγονο του στρατηγού Ζυμβρακάκη που έδωσε σε καθένα από τα τέσσερα κλίτη της εκκλησίας και τόνομα ενός παιδιού του. Έπειτα ανηφορίζομε προς τα νοτιοδυτικά και συναντούμε τη μονή της Αγ. Κυριακής και νοτιώτερα στην αριστερή μεριά ενός φαραγγιού που στη δεξιά κορυφή του έχει τα ερείπια ενός βενετσιάνικου φρουρίου (Καστέλλι), συναντούμε τον Άγι' Αντώνη. Είναι σπήλαιο με κτισμένη τη δυτική πλευρά. Έχει θύρα με υπέρυθρο τοξοειδές και εις το εσωτερικό του τοίχου μια τοιχογραφία γραμμωτή. Πλάι είναι ένα άλλο σπήλαιο μεγάλο που ακούγεται σήμερα “Παλιό αλιτριβίδιο”, ελαιοτριβείο της μονής. Πλάι άλλο μικρότερο, σκήτη ενός ασκητή, όπως μου είπαν. Είναι εκεί και στερνά επιχρισμένη με βύσσαλα (κοπανισμένα ψημένα κεραμίδια ανακατεμένα με ασβέστη). Κι εδώ ο άγιος είναι άγριος. Έτσι μου είπανε : “Οι βοσκοί βάζανε μέσα τα πρόβατα τωνε. Μα ο Άγιος τσι 'νείρεψε πως υα τσί δείρη ανέν το ξανακάμουνε. Κι εδά σκουπίζουνε κι έχουνε κι ένα πορόκλαδο, μην τύχη και μπή κανένα μέσα.
Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών
Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
Οικισμός
