Η περί εκλείψεως της Σελήνης θεωρία ης και πάντα τα λοιπά είναι ευκολωτάτη. Δεν έχομεν ανάγκην τηλεσκόπιων να παρατηρήσωμεν την Σελήνην εκλείπουσαν αρκεί ημίν ο γύμνός οφθαλμός, διότι και τα κατά την έκλειψιν πέριξ ήμών πλησίον του χωριού μας συμβαίνουσι. Η Σελήνη εκλείπουσα δεν κινδυνεύει να καταβρωθή υπό θηρίου τινός, ότι δ’ εν καιρώ εκλείψεως πυροβολισμοί γίνονται κατά μίμησιν των Οθωμανών και δια τούτο ουδέ γνωρίζομεν διατί πυροβολούμεν. Καθ’ ημάς εν καιρώ εκλείψεως συμβαίνει το εξής. Υπάρχουσι τινές γαλακτοφάγοι ουχί βεβαίως κατά προτροπήν την Ασκλησπιάδων παρ’ οίς δεν αρέσει ούτε το της αυγός ούτε το της βούς ούτε το της καμήλου ούτε το της όνου ούτε το της έλαφου, αλλά μόνον το γάλα της Σελήνης. Ευθύς λοιπόν άμα καταλάβης αυτούς η γαλακτοφαγία καταβιβάζουσι δια της μαντικής αυτών δυνάμεως την Σελήνην μεταβαλόντες αυτήν εις βούβαλον κ’ εις βούν ερυθράν συνήθως και αμελγούσιν αυτήν εντός λέβητος πάντοτε. Η τέχνη αυτή δεν ήτο, λέγεται, ανέκαθεν ασπαστής παρά τοις άλλοις, δι’ ο και δεν ευτύθησαν μέχρις ημών τοιούτου είδους μάγοι τουλάχιστον εν τω χωριώ μας. Κατά πάσαν λοιπόν έκλειψιν άλλοθεν ξένοι άγνωστοι καταβιβάζουσι και αμελγούσι την Σελήνην υπό επιθυμίας του σεληναίου γάλακτος του νέκταρος και της αμβροσίας. Δεν ήτο δε η τέχνη αυτή ασπαστή παρά τοις πολλοίς , δια τον εξής λόγον. Άμα ο σεληνογαλακτοφάγος αποκοιμηθή αμέσως εισέρχονται δια της ρινός και του στόματος αυτού παντός είδους ερπετά και έντομα και καταβροχθίζονται άπαν το εντός της κοιλιάς του γάλα της Σελήνης εξέρχονται εξ που εισήλθον. Η δε θέα του τοιούτου πατά τοις επιθυμούσι των μύησίν του μυστηρίου του καταβιβάζειν την Σελήνην, εις βούβαλον ή βούν μεταβάλλειν και αμέλγειν, προξενεί φοβεράν εντύπωσιν. Δι’ ο και ελαχίστοι οι σπουδασταί της επιστήμης ταύτης και η Σελήνη περισσοτέρας ανέσεως τυγχάνει σπανίως αμελγόμενη χάρις δε και εις το μέτρον ο έλανε το θείον εκμύζον δια την παντός είδους ερπετών και εντόμων πάν το καταβροχθίσθεν. Δια του αυστηρού δε τούτου μέτρου κατά την σεληνογαλακτοφάγων και ολίγους ειδήμονας έχομεν και οι σημερινοί μας αστρονόμοι απαλλαγμένοι εισί ουκ ολίγου κόπου. Τι δ’ ‘έμελλε γενέσθαι αν τα θείαν δεν προελάμβανε και οι σεληνογαλακτοφάγοι ήσαν πολλοί; Βεβαίως καθ’ εκάστην εσπέραν θα είχομεν εκλείψεις Σελήνης. Η Σελήνη καταβιβαζομένη προς άμελξιν μεταβάλλεται ης είπομεν εις ερυθράν βούν ής η κοιλιά ής επί το πλείστον είναι λευκή. Μετά την άμελξιν ανάγκη ν’ αναβιβάσωσι την Σελήνην ή την ερυθράν βούν. Προς αναβιβασμόν λοιπόν ταύτης λαμβάνουσιν πάναν (πάνιον όπερ προσδευόμενον εις επίμηκες ξύλον χρησιμεύει προς καθορισμόν κλιβάνου) δι ης τύπτοντες την βούν εις την κοιλιάν προσποιούσι τας μελανίας κηλίδας ας και ανερχομένη διατηρεί.

Η περί εκλείψεως της Σελήνης θεωρία ης και πάντα τα λοιπά είναι ευκολωτάτη. Δεν έχομεν ανάγκην τηλεσκόπιων να παρατηρήσωμεν την Σελήνην εκλείπουσαν αρκεί ημίν ο γύμνός οφθαλμός, διότι και τα κατά την έκλειψιν πέριξ ήμών πλησίον του χωριού μας συμβαίνουσι. Η Σελήνη εκλείπουσα δεν κινδυνεύει να καταβρωθή υπό θηρίου τινός, ότι δ’ εν καιρώ εκλείψεως πυροβολισμοί γίνονται κατά μίμησιν των Οθωμανών και δια τούτο ουδέ γνωρίζομεν διατί πυροβολούμεν. Καθ’ ημάς εν καιρώ εκλείψεως συμβαίνει το εξής. Υπάρχουσι τινές γαλακτοφάγοι ουχί βεβαίως κατά προτροπήν την Ασκλησπιάδων παρ’ οίς δεν αρέσει ούτε το της αυγός ούτε το της βούς ούτε το της καμήλου ούτε το της όνου ούτε το της έλαφου, αλλά μόνον το γάλα της Σελήνης. Ευθύς λοιπόν άμα καταλάβης αυτούς η γαλακτοφαγία καταβιβάζουσι δια της μαντικής αυτών δυνάμεως την Σελήνην μεταβαλόντες αυτήν εις βούβαλον κ’ εις βούν ερυθράν συνήθως και αμελγούσιν αυτήν εντός λέβητος πάντοτε. Η τέχνη αυτή δεν ήτο, λέγεται, ανέκαθεν ασπαστής παρά τοις άλλοις, δι’ ο και δεν ευτύθησαν μέχρις ημών τοιούτου είδους μάγοι τουλάχιστον εν τω χωριώ μας. Κατά πάσαν λοιπόν έκλειψιν άλλοθεν ξένοι άγνωστοι καταβιβάζουσι και αμελγούσι την Σελήνην υπό επιθυμίας του σεληναίου γάλακτος του νέκταρος και της αμβροσίας. Δεν ήτο δε η τέχνη αυτή ασπαστή παρά τοις πολλοίς , δια τον εξής λόγον. Άμα ο σεληνογαλακτοφάγος αποκοιμηθή αμέσως εισέρχονται δια της ρινός και του στόματος αυτού παντός είδους ερπετά και έντομα και καταβροχθίζονται άπαν το εντός της κοιλιάς του γάλα της Σελήνης εξέρχονται εξ που εισήλθον. Η δε θέα του τοιούτου πατά τοις επιθυμούσι των μύησίν του μυστηρίου του καταβιβάζειν την Σελήνην, εις βούβαλον ή βούν μεταβάλλειν και αμέλγειν, προξενεί φοβεράν εντύπωσιν. Δι’ ο και ελαχίστοι οι σπουδασταί της επιστήμης ταύτης και η Σελήνη περισσοτέρας ανέσεως τυγχάνει σπανίως αμελγόμενη χάρις δε και εις το μέτρον ο έλανε το θείον εκμύζον δια την παντός είδους ερπετών και εντόμων πάν το καταβροχθίσθεν. Δια του αυστηρού δε τούτου μέτρου κατά την σεληνογαλακτοφάγων και ολίγους ειδήμονας έχομεν και οι σημερινοί μας αστρονόμοι απαλλαγμένοι εισί ουκ ολίγου κόπου. Τι δ’ ‘έμελλε γενέσθαι αν τα θείαν δεν προελάμβανε και οι σεληνογαλακτοφάγοι ήσαν πολλοί; Βεβαίως καθ’ εκάστην εσπέραν θα είχομεν εκλείψεις Σελήνης. Η Σελήνη καταβιβαζομένη προς άμελξιν μεταβάλλεται ης είπομεν εις ερυθράν βούν ής η κοιλιά ής επί το πλείστον είναι λευκή. Μετά την άμελξιν ανάγκη ν’ αναβιβάσωσι την Σελήνην ή την ερυθράν βούν. Προς αναβιβασμόν λοιπόν ταύτης λαμβάνουσιν πάναν (πάνιον όπερ προσδευόμενον εις επίμηκες ξύλον χρησιμεύει προς καθορισμόν κλιβάνου) δι ης τύπτοντες την βούν εις την κοιλιάν προσποιούσι τας μελανίας κηλίδας ας και ανερχομένη διατηρεί.

Κωνσταντινίδης, Ν.

Κωνσταντινίδης, Ν. (EL)

Παραδόσεις

Μάλγαρα, Αλμάλι

1890

Ακαδημία Αθηνών

Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών

Αρ. 156, σελ. 63, Ν. Κωνσταντινίδης, Αλμαλί Μαλγάρων

Κείμενο/PDF

Ελληνική γλώσσα