Έφευγαν οι άθρωποι να πάνε να κρυφτούνε πρός την Κόρωνο (χωριόν) που τους κυνηγούσανε, ν΄αποφύγουνε από τον εχθρό. Πίσω πίσω ήτανε μια γυναίκα μ' ένα παιδάκι.Βαστούσε το παιδάκι από το χέρι κι αφού την πλησίασεν ο εχθρός αναγκάστηκενε και βάζει το παιδί σε μία σπηλιά στην άκρια του δρόμου. Μόλις την 'πλησιάσενε ο εχθρός αποκαλύφτηκενε στο Θεό να τη μαρμαρώση για να μη την παιδέψουνε οι εχθροί και τώρα υπάρχει εκεί μια πέτρα που λένε πως είναι το αγαλμά της. Το παιδάκι όμως ήτανε τυχερό. Ευρέθηκε καένας καλός αξιωματικός στο εχθρικό στράτευμα κ' ελυπήθηκενε το παιδάκι και δεν άφησενε να το χαλάσουνε και του 'δώσενε φαγιά κ' επέρασενε δέκα μέχρι δέκα τρείς μέρες κι όdεν ήρτανε οι Ενετοί το προφθάσανε ζωντανό κ΄εγλύτωσε το παιδί και τα διηγηθήκενε και από τότε το όνομαζουνε το μέρος εκείνο “του παιδιού η σπηλιά”.
Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών
Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών