Πατροπαράδοτος δεισιδαιμονία υφισταμένη σήμερον εν πολλοίς Αρκαδικοίς χωρίοις είναι η των σπιτοφίδων, καλουμένων. Παραδέχονται, δηλαδή ότι έκαστος οικία και πάν έν γένει κέκτηται εν ζεύγος όφεων, ως επί το πλείστον, καστανοχρόων, μήκους πλέον του μέτρου, χρησιμεύοντων δε προς άγρυπνον φύλαξιν του κτίσματος τούτον. Οσάκις δε εξέλθωσι οι όφεις ούτοι και γίνωσιν αντιπληστοί υπο τινος δεν φονεύονται θεωρούμενοι ιεροί, και διότι απ’αυτών πιστεύεται ότι εξαρτάται και η ευημερία του οίκον εκ τον οποίον κατοικούσι. Την ιερότητα ταύτην επαυξάνουσιν εις τους όφεις τους φυλάσσουντας ναούς και προ πάντων ναούς ικτισμένους εις μνήμην του αγίου Γεωργίου ο οποίος εν τη εικόνι του πάντοτε θα ακοντίζη και ένα όφιν ή δράκοντα. Οι όφεις ούτοι πιστεύεται ότι έχουσι νοημοσύνην και ότι φέρουσι πλείονας της μιάς κεφαλής, ως ούτω πιστεύεται υπο τινών δια τινά όφιν φυλάσσοντα τον ναόν του αγίου Γεωργίου εν τη περιφερεία του χωρίου Μπούρα κείμενον. Σημειωτέον δε ότι δια της λέξεως σπιτόφιδο, αποκαλούσι σήμερον και πάντα άνθρωπον ο οποίος αρέσκεται να διατρίβη το πλαίστον της ημέρας εις την οικίαν του.
Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών
Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
