1. Αρχική σελίδα
  2. Αναζήτηση τεκμηρίων

Νεράϊδες λέγονται γιατί βγαίνουν σε νερό. Γι’ αυτό δεν πάμε τη νύχτα στη βρύση τα δωδεκαήμερα. Αυτές είχαν όργανα. Πάνε μια φορά και ξεμοναχεύουν τον παππού μου. Τον γύριζαν σ’ όλα τα βουνά γύρω. Δεν τον απόμεινε τίποτα ούτε βρακί. Τον ανεβάναν απάνου στην πηγή (=4 βρύσες) Λέγαν: Συλαλεύεται Χριστός συλλαλεύομαι κι εγώ Δος του κι ας πηγαίνομε τίποτα δεν παθαίνουμε δός του κι εσύ Μαστροβασίλη. Ο Μαστροβασίλης όμως ήρθε στα λοϊκά του. Ανέβηκε και καθόντανε στη βρύση. Τον είχανε σακατέψει γιατί τον χτυπάγανε στην πλάτη. Αυτές πάντα γυρεύουνε να τον ρίξουν τον άνθρωπο μες το νερό και να τον πνίξουν. Αλλά κι ο άνθρωπος μόλις βραχή ξυπνάει. Βγαίναν και καταμεσήμερο, γι αυτό φοβούνται να πάνε μόνοι μακριά οι άνθρωποι. Τα παλιά χρόνια βγαίναν στα δώματα τα δωδεκάμερα και χορεύαν αυτές! Τότε βγαίναν τα δαιμονικά, γιατί δεν βάνανε στους νεκρούς εμπρός την πεντάλφα. Τώρα που τήνε βάνουν την πεντάλφα δεν βγαίνουν οι νεκροί από τα μνήματα. [Συλαλεύεται Χριστός= αυτό το λέγαν πάντοτε της Αναλήψεως, που έκαναν πάντα μπάνιο (Προφέρ. «της συλλαλήψεως»), ας πηγαίνουμε= δηλ. στη θάλασσα, Μαστροβασίλη= Του το καναν κάμποσες φορές αυτός τίποτα, ώσπου λάλησε ο πετεινός και τότε χάνονται αυτές].

Νεράϊδες λέγονται γιατί βγαίνουν σε νερό. Γι’ αυτό δεν πάμε τη νύχτα στη βρύση τα δωδεκαήμερα. Αυτές είχαν όργανα. Πάνε μια φορά και ξεμοναχεύουν τον παππού μου. Τον γύριζαν σ’ όλα τα βουνά γύρω. Δεν τον απόμεινε τίποτα ούτε βρακί. Τον ανεβάναν απάνου στην πηγή (=4 βρύσες) Λέγαν: Συλαλεύεται Χριστός συλλαλεύομαι κι εγώ Δος του κι ας πηγαίνομε τίποτα δεν παθαίνουμε δός του κι εσύ Μαστροβασίλη. Ο Μαστροβασίλης όμως ήρθε στα λοϊκά του. Ανέβηκε και καθόντανε στη βρύση. Τον είχανε σακατέψει γιατί τον χτυπάγανε στην πλάτη. Αυτές πάντα γυρεύουνε να τον ρίξουν τον άνθρωπο μες το νερό και να τον πνίξουν. Αλλά κι ο άνθρωπος μόλις βραχή ξυπνάει. Βγαίναν και καταμεσήμερο, γι αυτό φοβούνται να πάνε μόνοι μακριά οι άνθρωποι. Τα παλιά χρόνια βγαίναν στα δώματα τα δωδεκάμερα και χορεύαν αυτές! Τότε βγαίναν τα δαιμονικά, γιατί δεν βάνανε στους νεκρούς εμπρός την πεντάλφα. Τώρα που τήνε βάνουν την πεντάλφα δεν βγαίνουν οι νεκροί από τα μνήματα. [Συλαλεύεται Χριστός= αυτό το λέγαν πάντοτε της Αναλήψεως, που έκαναν πάντα μπάνιο (Προφέρ. «της συλλαλήψεως»), ας πηγαίνουμε= δηλ. στη θάλασσα, Μαστροβασίλη= Του το καναν κάμποσες φορές αυτός τίποτα, ώσπου λάλησε ο πετεινός και τότε χάνονται αυτές].

Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών   

Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών   

δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου
στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε
το αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης :
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα
CC_BY_NC_ND



Νεράϊδες λέγονται γιατί βγαίνουν σε νερό. Γι’ αυτό δεν πάμε τη νύχτα στη βρύση τα δωδεκαήμερα. Αυτές είχαν όργανα. Πάνε μια φορά και ξεμοναχεύουν τον παππού μου. Τον γύριζαν σ’ όλα τα βουνά γύρω. Δεν τον απόμεινε τίποτα ούτε βρακί. Τον ανεβάναν απάνου στην πηγή (=4 βρύσες) Λέγαν: Συλαλεύεται Χριστός συλλαλεύομαι κι εγώ Δος του κι ας πηγαίνομε τίποτα δεν παθαίνουμε δός του κι εσύ Μαστροβασίλη. Ο Μαστροβασίλης όμως ήρθε στα λοϊκά του. Ανέβηκε και καθόντανε στη βρύση. Τον είχανε σακατέψει γιατί τον χτυπάγανε στην πλάτη. Αυτές πάντα γυρεύουνε να τον ρίξουν τον άνθρωπο μες το νερό και να τον πνίξουν. Αλλά κι ο άνθρωπος μόλις βραχή ξυπνάει. Βγαίναν και καταμεσήμερο, γι αυτό φοβούνται να πάνε μόνοι μακριά οι άνθρωποι. Τα παλιά χρόνια βγαίναν στα δώματα τα δωδεκάμερα και χορεύαν αυτές! Τότε βγαίναν τα δαιμονικά, γιατί δεν βάνανε στους νεκρούς εμπρός την πεντάλφα. Τώρα που τήνε βάνουν την πεντάλφα δεν βγαίνουν οι νεκροί από τα μνήματα. [Συλαλεύεται Χριστός= αυτό το λέγαν πάντοτε της Αναλήψεως, που έκαναν πάντα μπάνιο (Προφέρ. «της συλλαλήψεως»), ας πηγαίνουμε= δηλ. στη θάλασσα, Μαστροβασίλη= Του το καναν κάμποσες φορές αυτός τίποτα, ώσπου λάλησε ο πετεινός και τότε χάνονται αυτές].
Ιωαννίδου, Μ.
Ιωαννίδου, Μ. (EL)
Παραδόσεις
Μικρά Ασία, Μάκρη
1943
Ακαδημία Αθηνών
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
Λ. Α. αρ. 1480, σελ. 40 – 3, Μ. Ιωαννίδου, Λαογρ. Προσφύγων Λιβησίου, Μάκρης, 1943
Κείμενο/PDF
Ελληνική γλώσσα



*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.