Προς τούτοις οι ενταύθας αμαθείς κ μη εις συγκοινωνίαν ελθόντες μετά ξένων, πιστεύουσιν ότι ευτύς των κριάκων, πηγών, ποταμιών κ εν γένει ενύδραν μερών κατοικούσιν, εναέρια όντα Ανεραΐδες καλούμενα, λαβούσαι την κλήσιν εκ του νερού βεβαίως νυκτός αυταί εξερχόμεναι περιέρχονται τας οικίας των κατοίκων, ουδείς δε τολμά να συγχίση ταύτας δια των φωνών αυτού, διότι αμέσως άφωνος καθίσταται, τα ύδατα αυτών θεωρούμενα ως πηγαί ιαματικαί, μετά φόβου κ σιγής αρύονται παρά των κατοίκων, νομιζόντων ότι έχουσι την δύναμιν θεραπεύσιν τοις ανυπύρετους ιδία πάσχοντος ως ς τους από χρόνια πάθη, αλλ’ ίνα της τύχε του ποθουμένον οφείλουν ν’ αφήση τεμάχιον του ενδύματός του, κατά δι των επιδρομών ν’ αποφύγη, τουθ’ όπερ έπραξεν η γυνή του ειπί, ουδέ πρέπει να ομιλήση καθ’ οδόν, άλλως κ τα ύδατα ταύτα ουδεμίαν πλέλκαν παρέχουσι το τοιούτον ύδωρ αμίλητον καλείται. Τοιαύται πηγαί απαντούσεν ενταύθα πλείσται, εκ πρώτης όψεως γινοσκόμεναν εκ των πολυχρόνιν κ ποικίλων υφασμάτων εκ ένδει βότρυος κρεμαμένων επί των περί αυτάς δένδρων, εν τω προλήψει αύτη του λαού καταφαίνονται κάλλιστα εκ του ον όματος, ως κ εκ των ιδιοτήτων αυτών, αι Νηρηΐδες των αρχαίων αποφεύγουσαν τας φωνάς, η θτις εγκατέλιπε τον Πηλέα, διότι δια κραυγήν ήρπαξε το βρέφος της. Εκτός τούτην των Νηρηΐδων, αι τινάς παραδέχονται, πιστεύουσι κ εις ίκρ ούτα κατοικούνται παρά τοις αιγιαλούς, τα λάφυρα αυτών άσματα οι χαροί κ εις τα διακριτικά σημεία τούτων, άπερ καλούσι ξωτικάς, αυτόν καθίσταται εκ τοις ελαφροΐσκιους αραιαί τοιούτοι δε δοξάζεται ότι εισίν οι εν τση σάββασι γεννώμενοι, ούτες ουδένα γεύονται κρέατος, τότι αμέσως ανάρπαστος γίνονται υπό των Ξωτικών, μυρία όσα άκουσε παρ’ ενός τοιούτου, όσις μόνος εν μέση πολλών έβλεπεν αυτάς χορευούσας κ ήκουεν αδούσας, εν τω δοξασία ταύτη βλέπομεν ίχη των Σειρήνων.
Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών
Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
