δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε το αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης : CC BY-NC-SA 4.0 Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή
Το νόημα της Τέχνης κατά τον Adorno
Χριστοδουλίδη - Μαζαράκη , Αγγελική
The fundamental theme of Adorno΄s theory of aesthetics is the autonomy of art. In his recent work, Aesthetic Theory, in the sections that he deals with the dual essence of art - as autonomous and social fact - we see that he rejects the idea of engaged art. Adorno΄s criticism of engaged art is clearly not a refusal of the political but rather a complaint that the self-appointed political literature undercuts its own political strength because of its refusal of aesthetic autonomy. Moreover, part of the problem is that Adorno makes a rather rigid distinction between «authentic» art and mass culture. Although he recognized that high art and popular culture are both socially mediated by capitalism, he argues that the former is autonomous while the latter, as part of the industrial processes of mass production and consumption within contemporary capitalism, contributes in turn to processes of homogenization and massification of both culture and audiencies.
*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.
Ακαδημία Αθηνών
