«Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ' ην αεί και εστίν και εσταί πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα» (Ηράκλειτος Β 30). Από την εποχή του Ηρακλείτου, που πρώτος αφαίρεσε από τον κόσμο την ηρεμία και την ακινησία, ως σήμερα ο κόσμος αλλάζει ακατάπαυστα· το ενδιαφέρον για τη σημερινή ανθρωπότητα είναι ότι σ΄ αυτή την αλλαγή ο άνθρωπος δεν είναι πια θεατής, αλλά συνεργός. Το θαύμα όμως αυτής της συνεργίας εγκυμονεί κινδύνους, αν και εφόσον η κοσμοποιητική ανθρώπινη δραστηριότητα τείνει να γίνει «ύβρις». Η μελέτη επιχειρεί μια φιλοσοφική ερμηνευτική αυτής της ανθρώπινης παρουσίας, με νοηματοδότηση των ποικίλων σημασιών του όρου κόσμος, πρόκριση της περιέχουσας την έννοια της τάξης (αναφορές στον αισχυλικό Προμηθέα, τον πλατωνικό Τίμαιο και στον Αριστοτέλη) και κατάληξη στην ιδέα της πνευματικής ελευθερίας, επικοινωνιακής και ομόλογης με βασικές αξίες της ανθρώπινης εγκόσμιας παρουσίας.
Academy of Athens
