O Renzo Rivolta ήταν ένας Ιταλός βιομήχανος, που έγινε γνωστός κατασκευάζοντας ηλεκτρικά ψυγεία. Κάποια στιγμή, όταν ανέλαβε και την εταιρία οχημάτων ISO, έκανε ένα βήμα παραπέρα, βγάζοντας σε παραγωγή τρεις τύπους ελαφρών scooters, πριν πάρει την απόφαση να προχωρήσει και άλλο. Με τη συνεργασία του Ermenegildo Preti και του Pierluigi Raggi, παρουσίασε το 1952 αυτό που χαρακτηρίστηκε σαν το "ομορφότερο και πιο φημισμένο microcar του κόσμου", το Isetta. Η επίσημη εμφάνιση του έγινε στο σαλόνι του Τορίνο ένα χρόνο αργότερα, αλλά η μεγάλη επιτυχία έμελλε να έρθει το 1955, όταν απέκτησε και η BMW τα δικαιώματα της κατασκευής του. Ίσως σήμερα να φαίνεται περίεργο ή και αστείο το γεγονός ότι ένα τέτοιο αυτοκίνητο εύρισκε δεκάδες χιλιάδες αγοραστών, όμως σε κοινωνίες που ακόμη προσπαθούσαν να κλείσουν τις πληγές που είχε αφήσει ο πόλεμος, ήταν από τις ελάχιστες προσιτές εναλλακτικές λύσεις αυτοδύναμης μεταφοράς, εκτός από τη μοτοσικλέτα ή το μοτοποδήλατο. Μάλιστα σε μια προσπάθεια καλύτερης προώθησης, αυτό το μικροσκοπικό όχημα, τρίτροχο στην αρχή και τετράτροχο στη συνέχεια, με τη μία και μοναδική μπροστινή πόρτα, συμμετείχε στον περίφημο αγώνα Mille Miglia κινούμενο με μέση ωριαία ταχύτητα 61 χλμ/ώρα, ενώ σε μια άλλη απόπειρα, κάλυψε τη διαδρομή Σικελία - Σουηδία σε 62 ώρες, μαζί με τις στάσεις. Στην Ιταλική έκδοση, η Isetta κατασκευάστηκε από το 1953 μέχρι το 1958, με δίχρονο μονοκύλινδρο κινητήρα 236 κ.ε., ενώ οι Γερμανοί, σε μια συνολική περίοδο παραγωγής επτά ετών, την εφοδίαζαν με μονοκύλινδρο αλλά τετράχρονο μοτέρ 247 κ.ε., πού απέδιδε 12 αντί 9 ίππων, για να ακολουθήσει και ένας 13 ίππων με 295 κ.ε., κυρίως για εξαγωγές. Η εμφάνιση όμως μικρών μοντέλων και από άλλους κατασκευαστές, που έμοιαζαν περισσότερο με πραγματικά αυτοκίνητα, υποχρέωσε την BMW να βελτιώσει το φινίρισμα και τις λεπτομέρειες της Isetta, να την προσφέρει και σε διχρωμία και βέβαια κάποια στιγμή να παρουσιάσει το "600". Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια επιμήκυνση του ίδιου αυτοκινήτου, που εκτός από την μπροστινή πόρτα, διέθετε και μια πλαϊνή για τους πίσω επιβάτες, κινούμενο από ένα δικύλινδρο τετράτροχο μοτέρ 582 κ.ε. Μαζί με την BMW, ένας αξιόλογος αριθμός από Isetta κατασκευάστηκε στο Μπράϊτον της Αγγλίας, στις εγκαταστάσεις ενός παλιού εργοστασίου σιδηροδρόμων, με αρκετά εξαρτήματα προερχόμενα από τη Γερμανία. Μάλιστα, ενώ η BMW σταμάτησε την παραγωγή το 1962, στην Αγγλία συνεχίστηκε μέχρι και το 1964, έχοντας αντέξει για μια πενταετία στον ανταγωνισμό των Mini, ενώ αρκετά αντίτυπα κατασκευάστηκαν και από τη γαλλική Velam, που επίσης είχε αγοράσει μαζί με την BMW τα σχετικά δικαιώματα. Όταν έφθασε η στιγμή της οριστικής διακοπής της παραγωγής, ο συνολικός αριθμός των Isetta άγγιξε τα 200.000 αντίτυπα, με πωλήσεις ακόμη και στις Η.Π.Α., αποτελώντας το μοντέλο που ουσιαστικά βοήθησε, τότε, στην επιβίωση της BMW.
Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας (ΝΟΗΣΙΣ)
