Searchculture.gr
ΕΣΠΑ 2014-2020 Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ) Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου (ΕΚΤ)
ΕΣΠΑ 2014-2020
  • Αρχική σελίδα
  • Αναζήτηση τεκμηρίων
  • Πλοήγηση
    • Πρόσωπα Πρόσωπα
    • Τύποι τεκμηρίων
    • Θέματα
    • Ιστορικές περίοδοι
    • Τόποι
    • Χάρτης
    • Φορείς
    • Συλλογές
    • Θεματικές εκθέσεις
    • Προσωπογραφίες
  • Διαλειτουργικότητα
  • Σχετικά
    • Το SearchCulture.gr
    • Εκδόσεις - Δημοσιεύσεις
    • Ενημερωτικό Δελτίο
    • Οδηγίες για αναζήτηση & πλοήγηση
    • Σημασιολογικός εμπλουτισμός μεταδεδομένων
  • Για φορείς
    • Ένταξη συλλογών
    • Προδιαγραφές ένταξης
    • Εκδήλωση ενδιαφέροντος
    • Διάθεση περιεχομένου στη Europeana
  • Επικοινωνία
  • ΕΛ • EN
Περισσότερα κριτήρια αναζήτησης Λιγότερα κριτήρια αναζήτησης
Καθαρισμός Βοήθεια


Φίλτρα αποτελεσμάτων  

Φίλτρα αποτελεσμάτων

Καθαρισμός
Λεξιλόγια θεμάτων στο semantics.gr
Λεξιλόγιο τύπων τεκμηρίων του ΕΚΤ στο semantics.gr
Λεξιλόγια τόπων του ΕΚΤ στο semantics.gr
Χρονολόγηση
Ιστορική περίοδος Λεξιλόγιο ιστορικών περιόδων στο semantics.gr
Φορέας / συλλογή
Γλώσσα
Europeana τύπος
Άδεια χρήσης αρχείου
1  -  9   από   9   τεκμήρια
 Χάρτης  Πλέγμα

Ο παππούς μου ο Βαγγέλαρος Μαθιουδάκης απέθανε το 1955 εις ηλικίαν 85 ετών) από τον Πέρα Τριοβασάλο μού ‘πε πως μια φορά στον Άη Γιάννη το Σιδεριανό εμαζεύανε τα κορίτσια ελιές του Αγίου. Εκεί που τσοί μαζεύανε ήρθε ξαφνικά ένα καΐκι με τούρκοι κ’ εκυνηγήσανε τα κορίτσια. Αυτά ετρέξανε στημ εκκλησία. Αφού ‘φτάσανε κ’ εμπήκανε μέσα, είπανε : - Άη Γιάννη μου, σιδέρωσε τσι πόρτες σου. Κι ο Άγιος εσιδέρωσε τσι πόρτες και δεν εμπορούσανε να μπούνε. Αυτοί ανεβήκανε πάνω στην εκκλησία, ανοίξανε μια τρύπα κ’ εκρέμασε ένας το χέρι του με το μπιστόλι να πυροβολήση, αλλά εκόπηκε το χέρι του κ’ έπεσε το χέρι και το μπιστόλι μέσα στην εκκλησία. (Το μπιστόλι είναι ακόμη στην εκκλησία σ’ ένα ντουλαπάκι δίπλα στον Άγιο). Αυτοί σαν είδανε αυτό εφοβηθήκανε κ’ εκατεβήκανε στη θάλασσα να φύγουνε, μα το καΐκι δεν εξεκινούσε. Εταχτήκανε τότες στον Άγιο να μπορέσουνε να φύγουνε και άμα φτάσανε στο τόπο τώνε να του στείλουνε ένα τουλούμι λάδι. Εξεκίνησε το καΐκι κ’ επήγανε στον τόπο των. Μόλις φτάξανε εβάλανε το τουλούμι το λάδι μέσα στη θάλασσα, εδέσανε και στο τουλούμι μια κουμπούρα κ’ εγράψανε απάνω που πηγαίνει το λάδι. Το λάδι έφτασε στο γιαλό κάτω από το μοναστήρι. Ο καλόγερος ωνειρεύτηκε τον Άγιο που του ΄πε. Να πάς να μου πάρης το λάδι, να μου το φέρης που μου το ‘τάξανε και μου το στείλανε. Ο καλόγερος ενόμισε πως επεδή είχε σβήσει το καdήλι του Αγίου κ’ εσηκώθηκε και το άναψε. Ο Άγιος τον ενείρεψε πάλι και τότε ο καλόγερος εκατέβηκε στη θάλασσα κ’ ευρήκε το τουλούμι και το ‘φερε στο μοναστήρι. Η κουμπούρα αυτή η ξύλινη βρίσκεται ακόμη με τη μπιστόλα στο ντουλαπάκι του μοναστηριού. Ο Άη Γιάννης Ο Σιδεριανός γιορτάζει στις 26 του Σετέμπρι. Πάει πολύς κόσμος. (τουλούμι = ασκόν, κουμπούρα = χονδρή βέργα)
Ο παππούς μου ο Βαγγέλαρος Μαθιουδάκης απέθανε το 1955 εις ηλικίαν 85 ετών) από τον Πέρα Τριοβασάλο μού ‘πε πως μια φορά στον Άη Γιάννη το Σιδεριανό εμαζεύανε τα κορίτσια ελιές του Αγίου. Εκεί που τσοί μαζεύανε ήρθε ξαφνικά ένα καΐκι με τούρκοι κ’ εκυνηγήσανε τα κορίτσια. Αυτά ετρέξανε στημ εκκλησία. Αφού ‘φτάσανε κ’ εμπήκανε μέσα, είπανε : - Άη Γιάννη μου, σιδέρωσε τσι πόρτες σου. Κι ο Άγιος εσιδέρωσε τσι πόρτες και δεν εμπορούσανε να μπούνε. Αυτοί ανεβήκανε πάνω στην εκκλησία, ανοίξανε μια τρύπα κ’ εκρέμασε ένας το χέρι του με το μπιστόλι να πυροβολήση, αλλά εκόπηκε το χέρι του κ’ έπεσε το χέρι και το μπιστόλι μέσα στην εκκλησία. (Το μπιστόλι είναι ακόμη στην εκκλησία σ’ ένα ντουλαπάκι δίπλα στον Άγιο). Αυτοί σαν είδανε αυτό εφοβηθήκανε κ’ εκατεβήκανε στη θάλασσα να φύγουνε, μα το καΐκι δεν εξεκινούσε. Εταχτήκανε τότες στον Άγιο να μπορέσουνε να φύγουνε και άμα φτάσανε στο τόπο τώνε να του στείλουνε ένα τουλούμι λάδι. Εξεκίνησε το καΐκι κ’ επήγανε στον τόπο των. Μόλις φτάξανε εβάλανε το τουλούμι το λάδι μέσα στη θάλασσα, εδέσανε και στο τουλούμι μια κουμπούρα κ’ εγράψανε απάνω που πηγαίνει το λάδι. Το λάδι έφτασε στο γιαλό κάτω από το μοναστήρι. Ο καλόγερος ωνειρεύτηκε τον Άγιο που του ΄πε. Να πάς να μου πάρης το λάδι, να μου το φέρης που μου το ‘τάξανε και μου το στείλανε. Ο καλόγερος ενόμισε πως επεδή είχε σβήσει το καdήλι του Αγίου κ’ εσηκώθηκε και το άναψε. Ο Άγιος τον ενείρεψε πάλι και τότε ο καλόγερος εκατέβηκε στη θάλασσα κ’ ευρήκε το τουλούμι και το ‘φερε στο μοναστήρι. Η κουμπούρα αυτή η ξύλινη βρίσκεται ακόμη με τη μπιστόλα στο ντουλαπάκι του μοναστηριού. Ο Άη Γιάννης Ο Σιδεριανός γιορτάζει στις 26 του Σετέμπρι. Πάει πολύς κόσμος. (τουλούμι = ασκόν, κουμπούρα = χονδρή βέργα)
Χρονολόγηση
1959
Τύπος τεκμηρίου
Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός
Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.
Τόπος
Πέρα Τριοβάσαλος
Φορέας
Ακαδημία Αθηνών
RDF
|
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Άγιος Σώστης, εξωκκλήσι, στη θέσι Προβατάς, το νότιο μέρος της Μήλου. Ήταν βουλιαγμένη δηλ. Γκρεμισμένη από παλαιά η εκκλησία. Είναι τώρα 40 χρόνια που την ξαναχτίσαμε. Ένα παιδί που τον λένε Γιάννη, της Δεσποινιώς Μακρινού αυτό επήγαινε στον ύπνο και το εύρισκε ο Άγιος Σώστης για να πή του παππού dου, του Νικόλαου Νίνου, ή Περκάρη οτι : να πάμε να σάξωμε την εκκλησία, παππού γιατί μου το λέει ο Άγιος Σώστης. Ο παππούς του το θεωρούσε αστείο. - Ά! Παιδί μου, δεν μπορούμε εμείς να φτειάξωμε τέτοια εκκλησία. Το άλλο βράδυ λοιπόν, ο Άγιος επήγε στον παππού κατ' ευθεία και του λέει : Γιατί δεν ακούς αυτά που σου λέει ο εγγονάς σου; Βάλε ομπρός να χτίσης την εκκλησία κ' εγώ θα βοηθήσω. Ακόμα όμως ο παππούς δεν έκανε την απόφασι. Του λέει λοιπόν το παιδί του παππού : - Ελά παππού να πάμε να βγάλωμε τα κόκκαλα του Αγίου; Έλα παππού και θα σου πώ. Πήγανε εκεί σε μιάν άκρα. - Του λέει : - Εδώ 'ναι. Αφού εσκάψανε τα βρήκανε και τότες ο παππούς επίστεψε. Τότες έβαλε ομπρός κ' έφτειαξε την εκκλησία και είναι σήμερα ωραίο μοναστήρι.
Άγιος Σώστης, εξωκκλήσι, στη θέσι Προβατάς, το νότιο μέρος της Μήλου. Ήταν βουλιαγμένη δηλ. Γκρεμισμένη από παλαιά η εκκλησία. Είναι τώρα 40 χρόνια που την ξαναχτίσαμε. Ένα παιδί που τον λένε Γιάννη, της Δεσποινιώς Μακρινού αυτό επήγαινε στον ύπνο και το εύρισκε ο Άγιος Σώστης για να πή του παππού dου, του Νικόλαου Νίνου, ή Περκάρη οτι : να πάμε να σάξωμε την εκκλησία, παππού γιατί μου το λέει ο Άγιος Σώστης. Ο παππούς του το θεωρούσε αστείο. - Ά! Παιδί μου, δεν μπορούμε εμείς να φτειάξωμε τέτοια εκκλησία. Το άλλο βράδυ λοιπόν, ο Άγιος επήγε στον παππού κατ' ευθεία και του λέει : Γιατί δεν ακούς αυτά που σου λέει ο εγγονάς σου; Βάλε ομπρός να χτίσης την εκκλησία κ' εγώ θα βοηθήσω. Ακόμα όμως ο παππούς δεν έκανε την απόφασι. Του λέει λοιπόν το παιδί του παππού : - Ελά παππού να πάμε να βγάλωμε τα κόκκαλα του Αγίου; Έλα παππού και θα σου πώ. Πήγανε εκεί σε μιάν άκρα. - Του λέει : - Εδώ 'ναι. Αφού εσκάψανε τα βρήκανε και τότες ο παππούς επίστεψε. Τότες έβαλε ομπρός κ' έφτειαξε την εκκλησία και είναι σήμερα ωραίο μοναστήρι.
Χρονολόγηση
1959
Τύπος τεκμηρίου
Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός
Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.
Τόπος
Πέρα Τριοβάσαλος
Φορέας
Ακαδημία Αθηνών
RDF
|
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Άγιος Ιωάννης, εξωκκλήσι, στη θέσι Μύτακας κοντά στη θάλασσα σε απόστασι 200 μ. Αυτού, στο Μύτακα, μέσα στο δρόμο είναι μια σπηλιά που είναι τώρα η εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, εορτάζει στις 26 Σεπτεμβρίου. Αυτού η σπηλιά έχει βάθος 15 μέτρα. Εκεί ο Γιάννης Μάλης ή Ντραμπάλης (έχει αποθάνει προ 20 – 30 χρόνια) είχε πάνω από 100 πρόβατα. Ήτονε μεγάλος βοσκός κ' έβοσκε τα πρόβατα η κόρη του. Μια βραδυά η κόρη του του είπε σαν εγύρισε στο σπίτι κ' επήε τα πράματα (= τα πρόβατα). Πατέρα, εκειά που 'κοιμούμουνα ήρθε και μου 'πε ο Άη Γιάννης να βγάλωμε τα πρόβατα μέσα από τη σπηλιά μας και να τήνε σκιάξωμε (= να την διορθώσωμε), να βάλωμε την εικόνα τ' Άϊ Γιαννιού, διότι με πατούνε τα πρόβατα. Ο Πατέρας της δεν το πίστεψε και της είπε: Παιδί μου έτσι θα το 'νειρεύτηκες. Η κόρη εξακολουθούσε να το νειρεύεται αυτό και κάθε φορά τό 'λεγε του πατέρα της. Όπου ο πατέρας της δεν ηθέλησε, διότι δεν μπορούσε να πιστέψη να κάμη εκκλησία την σπηλιά. Μιαν ημέρα όμως του Γεννάρη που 'κάνε βροντές, αστραπές ήτον 'χαλασμός Κυρίου, είχανε τα πράματα (τα πρόβατα) μέσα στη σπηλιά, όπου το πρωί που ξημέρωσε επήγανε κ' ευρήκανε γεμάτη νερό τη σπηλιά και πνιγμένα όλα τα πρόβατα. Ετότες ετραβούσε ο πατέρας τα μαλλιά του κ' έλεγε της κόρης του: Παιδί μου, αν σ' άκουγα δε θα 'ναναμε τα πραματά μας. Εβγήκε αυτός κ' έψαξε στην σπηλιά να ιδούνε αν είναι εκειά η εικόνα που 'νειρευότανε η κορή ντου και βρίσκουνε τον Άγιο Ιωάννη και σκιάζουν (- κτίζουν) την εκκλησία και ΄βαλαν την εικόνα αυτή που ακόμη βρίσκεται και δίπλα εκτίσανε ένα καλό εκκλησιδάκι και το θυμιάζουν.
Άγιος Ιωάννης, εξωκκλήσι, στη θέσι Μύτακας κοντά στη θάλασσα σε απόστασι 200 μ. Αυτού, στο Μύτακα, μέσα στο δρόμο είναι μια σπηλιά που είναι τώρα η εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, εορτάζει στις 26 Σεπτεμβρίου. Αυτού η σπηλιά έχει βάθος 15 μέτρα. Εκεί ο Γιάννης Μάλης ή Ντραμπάλης (έχει αποθάνει προ 20 – 30 χρόνια) είχε πάνω από 100 πρόβατα. Ήτονε μεγάλος βοσκός κ' έβοσκε τα πρόβατα η κόρη του. Μια βραδυά η κόρη του του είπε σαν εγύρισε στο σπίτι κ' επήε τα πράματα (= τα πρόβατα). Πατέρα, εκειά που 'κοιμούμουνα ήρθε και μου 'πε ο Άη Γιάννης να βγάλωμε τα πρόβατα μέσα από τη σπηλιά μας και να τήνε σκιάξωμε (= να την διορθώσωμε), να βάλωμε την εικόνα τ' Άϊ Γιαννιού, διότι με πατούνε τα πρόβατα. Ο Πατέρας της δεν το πίστεψε και της είπε: Παιδί μου έτσι θα το 'νειρεύτηκες. Η κόρη εξακολουθούσε να το νειρεύεται αυτό και κάθε φορά τό 'λεγε του πατέρα της. Όπου ο πατέρας της δεν ηθέλησε, διότι δεν μπορούσε να πιστέψη να κάμη εκκλησία την σπηλιά. Μιαν ημέρα όμως του Γεννάρη που 'κάνε βροντές, αστραπές ήτον 'χαλασμός Κυρίου, είχανε τα πράματα (τα πρόβατα) μέσα στη σπηλιά, όπου το πρωί που ξημέρωσε επήγανε κ' ευρήκανε γεμάτη νερό τη σπηλιά και πνιγμένα όλα τα πρόβατα. Ετότες ετραβούσε ο πατέρας τα μαλλιά του κ' έλεγε της κόρης του: Παιδί μου, αν σ' άκουγα δε θα 'ναναμε τα πραματά μας. Εβγήκε αυτός κ' έψαξε στην σπηλιά να ιδούνε αν είναι εκειά η εικόνα που 'νειρευότανε η κορή ντου και βρίσκουνε τον Άγιο Ιωάννη και σκιάζουν (- κτίζουν) την εκκλησία και ΄βαλαν την εικόνα αυτή που ακόμη βρίσκεται και δίπλα εκτίσανε ένα καλό εκκλησιδάκι και το θυμιάζουν.
Χρονολόγηση
1959
Τύπος τεκμηρίου
Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός
Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.
Τόπος
Πέρα Τριοβάσαλος
Φορέας
Ακαδημία Αθηνών
RDF
|
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Ερχούντανε τακτικά εκειά στον Κήπο(1), στο Χάλακα τα Κλέφτικα καράβια. Ήσανε τρεις βοσκοί, ο ένας ο μεγάλος ήτανε στο τυροκομείο, οι δε τσι άλλους και τσ’ έστελνε για το κοπάδι. Ο ένας επήγε ψηλά στη ράχη, ο δε άλλος τον έστειλε ψηλά στο προβάρμα (κορυφή βουνού) να μπροβάλη (=να αντικρύση το απέναντι μέρος). Όπως επρόβαλε εκειά, είδε εκειά στ’ Αυλάκι (=τοποθεσία με μικρόν κολπίσκον) ένα καΐκι κ’ είχανε το κοπάδι μαζεμένο να το bαρκάρουνε. Αυτός εγύρισε ντελόγου (αμέσως) πίσω κ’ εφώναξε του μπάρμπα (=θείου) dου που ήτανε στο τυροκομείο πώς ήρθε ένα κλέφτικο καράβι και μας παίρνει το κοπάδι. Τότες ο μπάρμπας του του φωνάζει αγριεμένος: - Φώναξε του Γιάννη! Του φωνάζει αλλά δεν άκουε. Ο μπάρμπας του ήρχισε να φωνάζη – Βρέ Κερατογιάννη πού είσαι; Φωνάζει του άλλου βοσκού: Φώναξε, βρε παλιόκορμο από αυτού! Τότε λοιπό ο μπάρμπας μέσ’ στη στενοχώρια του, βρε τους κατεργαρέους μας επήρανε το κοπάδι. Αυτός από την στεναχώρια του τότε, που ετάραζς τ’ αλεύρι να κάμη αραdουδάκι (αλεύρι που το βράζουν στο νερό και το τρώνε ως φαγητό) έπιασε τα γένεια dου και έτσι τ’ αλεύρωσε κ’ έμεινε η τοποθεσία ως σήμερα Τ’ αλευρογένη. Καθώς εκεί που ‘τανε ο Γιάννης έμεινε τ’ όνομα: Στου ΚερατοΓιάννη τη ράχη. Κ εκεί που ήτανε ο άλλος βοσκός που τον εφώναξε Παλιόκορμο έμεινε το όνομα Στους Κορμούς. Και το Αυλάκι επειδής εφώναξε «Αΐ τους κατεργαρέους μας πήραν το κοπάδι» έμεινε το όνομα στο λιμανάκι και το λέμε Κάτεργο.» [Κήπος= τοποθεσία εις την Νοτίαν ακτήν της Μήλου]
Ερχούντανε τακτικά εκειά στον Κήπο(1), στο Χάλακα τα Κλέφτικα καράβια. Ήσανε τρεις βοσκοί, ο ένας ο μεγάλος ήτανε στο τυροκομείο, οι δε τσι άλλους και τσ’ έστελνε για το κοπάδι. Ο ένας επήγε ψηλά στη ράχη, ο δε άλλος τον έστειλε ψηλά στο προβάρμα (κορυφή βουνού) να μπροβάλη (=να αντικρύση το απέναντι μέρος). Όπως επρόβαλε εκειά, είδε εκειά στ’ Αυλάκι (=τοποθεσία με μικρόν κολπίσκον) ένα καΐκι κ’ είχανε το κοπάδι μαζεμένο να το bαρκάρουνε. Αυτός εγύρισε ντελόγου (αμέσως) πίσω κ’ εφώναξε του μπάρμπα (=θείου) dου που ήτανε στο τυροκομείο πώς ήρθε ένα κλέφτικο καράβι και μας παίρνει το κοπάδι. Τότες ο μπάρμπας του του φωνάζει αγριεμένος: - Φώναξε του Γιάννη! Του φωνάζει αλλά δεν άκουε. Ο μπάρμπας του ήρχισε να φωνάζη – Βρέ Κερατογιάννη πού είσαι; Φωνάζει του άλλου βοσκού: Φώναξε, βρε παλιόκορμο από αυτού! Τότε λοιπό ο μπάρμπας μέσ’ στη στενοχώρια του, βρε τους κατεργαρέους μας επήρανε το κοπάδι. Αυτός από την στεναχώρια του τότε, που ετάραζς τ’ αλεύρι να κάμη αραdουδάκι (αλεύρι που το βράζουν στο νερό και το τρώνε ως φαγητό) έπιασε τα γένεια dου και έτσι τ’ αλεύρωσε κ’ έμεινε η τοποθεσία ως σήμερα Τ’ αλευρογένη. Καθώς εκεί που ‘τανε ο Γιάννης έμεινε τ’ όνομα: Στου ΚερατοΓιάννη τη ράχη. Κ εκεί που ήτανε ο άλλος βοσκός που τον εφώναξε Παλιόκορμο έμεινε το όνομα Στους Κορμούς. Και το Αυλάκι επειδής εφώναξε «Αΐ τους κατεργαρέους μας πήραν το κοπάδι» έμεινε το όνομα στο λιμανάκι και το λέμε Κάτεργο.» [Κήπος= τοποθεσία εις την Νοτίαν ακτήν της Μήλου]
Χρονολόγηση
1959
Τύπος τεκμηρίου
Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός
Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.
Τόπος
Πέρα Τριοβάσαλος
Φορέας
Ακαδημία Αθηνών
RDF
|
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Ο διάβολος (ο σατανάς, ο όξω αποδώ, ο ξορκισμένος). Πολλές φορές παρουσιάζεται το περισσότερο στα τρίστρατα (= σταυροδρόμια) λέμε πολλές φορές την ευχή: «φυλάξου από το τρίστρατο». Εκεί πάντοτες μπορούνε και κάνουνε οι σατανάδες το κακό στον άνθρωπο. Λένε ότι είναι κακή ώρα αλλά, δεν είναι η ώρα η κακή παρά όdα ο άθρωπος φύγη από το σπίτι dου και δε φύγη αγαπημένα, παρά φεύγει θυμωμένος με το σύντροφό dου τότες βρίσκει καιρό ο σατανάς και τον πειράζει. Λέγανε οι παλαιοί: όπου αγάπη κι ο Θεός κι’ όπου αμάχη ο σατανάς. Ελέγανε οι παλαιοί τότες: Η μάχη κ η κακιά αθρώπους καταστρέφει η αγάπη κ η χαρά ωσά δροσιά τους θρέφει. Ο σατανάς παρουσιάζεται πολλώ ειδώ και δε μπορείς να τόνε καταλάβης.
Ο διάβολος (ο σατανάς, ο όξω αποδώ, ο ξορκισμένος). Πολλές φορές παρουσιάζεται το περισσότερο στα τρίστρατα (= σταυροδρόμια) λέμε πολλές φορές την ευχή: «φυλάξου από το τρίστρατο». Εκεί πάντοτες μπορούνε και κάνουνε οι σατανάδες το κακό στον άνθρωπο. Λένε ότι είναι κακή ώρα αλλά, δεν είναι η ώρα η κακή παρά όdα ο άθρωπος φύγη από το σπίτι dου και δε φύγη αγαπημένα, παρά φεύγει θυμωμένος με το σύντροφό dου τότες βρίσκει καιρό ο σατανάς και τον πειράζει. Λέγανε οι παλαιοί: όπου αγάπη κι ο Θεός κι’ όπου αμάχη ο σατανάς. Ελέγανε οι παλαιοί τότες: Η μάχη κ η κακιά αθρώπους καταστρέφει η αγάπη κ η χαρά ωσά δροσιά τους θρέφει. Ο σατανάς παρουσιάζεται πολλώ ειδώ και δε μπορείς να τόνε καταλάβης.
Χρονολόγηση
1959
Τύπος τεκμηρίου
Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός
Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.
Τόπος
Πέρα Τριοβάσαλος
Φορέας
Ακαδημία Αθηνών
RDF
|
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Τα παλαιά χρόνια υπήρχανε Νεράϊδες τη νύχτα όπου επηγαίνανε στ’ αλώνια άμα θε να πάρη η νύχτα κ’ εχορεύγανε. Όπου ο νοικοκύρης επήγαινε το πρωΐ στ’ αλώνι και το ‘βρησκε ανεκατεμένο. Λέει του γυιού dου. – Παιδί μου, τη νύχτα πάνε και μας παίρνουνε το σιτάρι. – Τι λές, αφέdη, μέσ’ από τ’ άχερο μας παίρνου το σιτάρι; - Παιδί μου, το σιτάρι πάει αποκάτω ‘πό τ’ άχερο και σηκώνουνε τ’ άχερο και παίρνουνε το σιτάρι. Άdε μωρέ Δημοσθένη, πάρε κι άμε να μπης στη μέση στη θεμωνιά να μη φαίνεσαι ως ότου να δης τι γίνεται. Κι όdα ‘δης και παίρνουνε το σιτάρι παίξε μία σφυριά να φτάξω κ’ εγώ. Επήε ο Δημοσθένης από βράδυ κ’ εχώστηκε (=εκρύφθηκε στη μέση τση θεμωνιάς. Σαν επήρε η νύχτα, θωρεί και κατεβαίνανε γυναίκες με άσπρα ρούχα. Μια μία που επήγαινε κοdά, έβγανε το τσιμπέρι από τηγ – κεφαλή dης, το πετούσε πάνω στη θεμωνιά κ’ έμπαινε στ’ αλώνι κ’ άρχισε το χορό. Ένα μαντήλι από όλα εκρεμάστηκε η άκρια dου εκεί κοdά στο Δημοσθένη. Σιγά σιγά ο Δημοσθένης το τράβηξε, το κουβάριασε και το ‘θεσε μέσ’ στον κόρφο dου. Ο Δημοσθένης δεν εθώρειε να κλέβουνε σιτάρι για να σφυρίξη, παρά εθώρειε που εχορεύγανε. Τότες αυτός έκατσε εκεί. Του αρέσανε να τις βλέπη χωρίς να φανερωθή. Πρι να ξημερώση που εφωνάζανε οι πετεινοί, τότες αρχίσανε μία – μία κ’ έπαιρνε το μαντήλι dης το βαζε στο κεφάλι κ’ έβγαινε από τ’ αλώνι. Μια που δεν εύρισκε το μαντήλι, εγύριζε ένα γύρο στη θεμωνιά και το γύρευγε. Χωρίς το μαντήλι δεν εμπορούσε να φύγη και να κρυφτή. Αφού εξημέρωσε, ο Δημοσθένης τι να δή! Μία κωπέλλα να λάμπη. Έβγήκε από τη θεμωνιά και τση λέει: Πάμε στο σπίτι. – Τι να κάμη η Νεράϊδα, τον ακλούθηξε. – Την πάει στο σπίτι. Να, αφέντη, η τύχη μου. Αυτή είναι η γυναίκα μου. Ο αφέdης του του λέει: Ναι, παιδί μου, τυχερό σου ήτονε. Εκάμανε το γάμο. Την πήρε, εζούσανε καλά ήτανε πολύ ωραία κωπέλλα. Σε λίγο εκάμανε και παιδί. Καμμιά φορά εγινούντονε ένας γάμος συγγενικός, τση λέει ο Δημοσθένης. – Γυναίκα, ντύσου να πάμε στο γάμο. Δημοσθένη, του λέει, δώσε μου το μαντήλι να πάμε στο γάμο. Του Δημοσθένη του ‘χε πη ο πατέρας του να μη της δώση το μαντήλι γιατί θα τη χάσης. Αυτή τον ‘ποχρέωσε πολύ το Δημοσθένη κι αυτός χωρίς να θυμηθή του πατέρα του την οδηγία, έπιασε κι έδωσε το μαντήλι. Μόλις η γυναίκα του έβαλε το μαντήλι την έχασε από μπρος του. Κλαίγοντας ο Δημοσθένης έτρεξε στον πατέρα dου. – Έχασα, αφέdη, τη γυναίκα μου. – Τι λές παιδί μου; μήπως της έδωσες το μαντήλι; - Ναι εξέχασα την οδηγία σου και το ‘δωσα. – Τι να σου κάμω; Όπως την ευρήκες, την έχασες. Ο Δημοσθένης τότες εζούσε μόνος του με το παιδί. Η δουλειά του σπιτιού και του παιδιού εγενότανε. Ο Δημοσθένης τα ‘βρισκε όλα έτοιμα, το φαεί, το παιδί, έτοιμο, αλλά γυναίκα δεν εθώρειε. Έτσι του Δημοσθένη επήε η ζωή ντου.
Τα παλαιά χρόνια υπήρχανε Νεράϊδες τη νύχτα όπου επηγαίνανε στ’ αλώνια άμα θε να πάρη η νύχτα κ’ εχορεύγανε. Όπου ο νοικοκύρης επήγαινε το πρωΐ στ’ αλώνι και το ‘βρησκε ανεκατεμένο. Λέει του γυιού dου. – Παιδί μου, τη νύχτα πάνε και μας παίρνουνε το σιτάρι. – Τι λές, αφέdη, μέσ’ από τ’ άχερο μας παίρνου το σιτάρι; - Παιδί μου, το σιτάρι πάει αποκάτω ‘πό τ’ άχερο και σηκώνουνε τ’ άχερο και παίρνουνε το σιτάρι. Άdε μωρέ Δημοσθένη, πάρε κι άμε να μπης στη μέση στη θεμωνιά να μη φαίνεσαι ως ότου να δης τι γίνεται. Κι όdα ‘δης και παίρνουνε το σιτάρι παίξε μία σφυριά να φτάξω κ’ εγώ. Επήε ο Δημοσθένης από βράδυ κ’ εχώστηκε (=εκρύφθηκε στη μέση τση θεμωνιάς. Σαν επήρε η νύχτα, θωρεί και κατεβαίνανε γυναίκες με άσπρα ρούχα. Μια μία που επήγαινε κοdά, έβγανε το τσιμπέρι από τηγ – κεφαλή dης, το πετούσε πάνω στη θεμωνιά κ’ έμπαινε στ’ αλώνι κ’ άρχισε το χορό. Ένα μαντήλι από όλα εκρεμάστηκε η άκρια dου εκεί κοdά στο Δημοσθένη. Σιγά σιγά ο Δημοσθένης το τράβηξε, το κουβάριασε και το ‘θεσε μέσ’ στον κόρφο dου. Ο Δημοσθένης δεν εθώρειε να κλέβουνε σιτάρι για να σφυρίξη, παρά εθώρειε που εχορεύγανε. Τότες αυτός έκατσε εκεί. Του αρέσανε να τις βλέπη χωρίς να φανερωθή. Πρι να ξημερώση που εφωνάζανε οι πετεινοί, τότες αρχίσανε μία – μία κ’ έπαιρνε το μαντήλι dης το βαζε στο κεφάλι κ’ έβγαινε από τ’ αλώνι. Μια που δεν εύρισκε το μαντήλι, εγύριζε ένα γύρο στη θεμωνιά και το γύρευγε. Χωρίς το μαντήλι δεν εμπορούσε να φύγη και να κρυφτή. Αφού εξημέρωσε, ο Δημοσθένης τι να δή! Μία κωπέλλα να λάμπη. Έβγήκε από τη θεμωνιά και τση λέει: Πάμε στο σπίτι. – Τι να κάμη η Νεράϊδα, τον ακλούθηξε. – Την πάει στο σπίτι. Να, αφέντη, η τύχη μου. Αυτή είναι η γυναίκα μου. Ο αφέdης του του λέει: Ναι, παιδί μου, τυχερό σου ήτονε. Εκάμανε το γάμο. Την πήρε, εζούσανε καλά ήτανε πολύ ωραία κωπέλλα. Σε λίγο εκάμανε και παιδί. Καμμιά φορά εγινούντονε ένας γάμος συγγενικός, τση λέει ο Δημοσθένης. – Γυναίκα, ντύσου να πάμε στο γάμο. Δημοσθένη, του λέει, δώσε μου το μαντήλι να πάμε στο γάμο. Του Δημοσθένη του ‘χε πη ο πατέρας του να μη της δώση το μαντήλι γιατί θα τη χάσης. Αυτή τον ‘ποχρέωσε πολύ το Δημοσθένη κι αυτός χωρίς να θυμηθή του πατέρα του την οδηγία, έπιασε κι έδωσε το μαντήλι. Μόλις η γυναίκα του έβαλε το μαντήλι την έχασε από μπρος του. Κλαίγοντας ο Δημοσθένης έτρεξε στον πατέρα dου. – Έχασα, αφέdη, τη γυναίκα μου. – Τι λές παιδί μου; μήπως της έδωσες το μαντήλι; - Ναι εξέχασα την οδηγία σου και το ‘δωσα. – Τι να σου κάμω; Όπως την ευρήκες, την έχασες. Ο Δημοσθένης τότες εζούσε μόνος του με το παιδί. Η δουλειά του σπιτιού και του παιδιού εγενότανε. Ο Δημοσθένης τα ‘βρισκε όλα έτοιμα, το φαεί, το παιδί, έτοιμο, αλλά γυναίκα δεν εθώρειε. Έτσι του Δημοσθένη επήε η ζωή ντου.
Χρονολόγηση
1959
Τύπος τεκμηρίου
Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός
Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.
Τόπος
Πέρα Τριοβάσαλος
Φορέας
Ακαδημία Αθηνών
RDF
|
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Έκαμε η νύφη το καπότο του γυιού μου
Έκαμε η νύφη το καπότο του γυιού μου
Χρονολόγηση
1959
Τύπος τεκμηρίου
Παροιμία
Δημιουργός
Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.
Τόπος
Πέρα Τριοβάσαλος
Φορέας
Ακαδημία Αθηνών
RDF
|
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Λέγανε οι παλιοί: Όπου αγάπη κι' ο Θεός κι' όπου αμάχη ο σατανάς
Λέγανε οι παλιοί: Όπου αγάπη κι' ο Θεός κι' όπου αμάχη ο σατανάς
Χρονολόγηση
1959
Τύπος τεκμηρίου
Παροιμία
Δημιουργός
Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.
Τόπος
Πέρα Τριοβάσαλος
Φορέας
Ακαδημία Αθηνών
RDF
|
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Η μάχη κ' η κακιά αθρώπους καταστρέφει η αγάπη κ' η χαρά
Η μάχη κ' η κακιά αθρώπους καταστρέφει η αγάπη κ' η χαρά
Χρονολόγηση
1959
Τύπος τεκμηρίου
Παροιμία
Δημιουργός
Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ.
Τόπος
Πέρα Τριοβάσαλος
Φορέας
Ακαδημία Αθηνών
RDF
|
CC BY-NC-ND 4.0 GR

Searchculture.gr EKT Aggregation EKT eContent
  • Follow EKT

Επικοινωνία | Πολιτική Απορρήτου | Όροι Χρήσης | Πνευματική ιδιοκτησία

©2024 Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου
license: cc-by-sa

<s:message code='alt_ministry'/>