SearchCulture.gr | Μεγάλη Μαντίνεια (Ευρώπη ▶ Ελλάδα ▶ Περιφέρεια Πελοποννήσου ▶ Νομός Μεσσηνίας )

Ευρώπη ▶ Ελλάδα ▶ Περιφέρεια Πελοποννήσου ▶ Νομός Μεσσηνίας
Μεγάλη Μαντίνεια

Megali Mantineia | Άνω Μαντίνεια | Megali Mantineia, Messenia | Άνω Χώρα | Μεγάλη Μαντίνεια Μεσσηνίας | Μεγάλη Μαντίνεια, Νομός Μεσσηνίας

Ανακαλύψτε 7 τεκμήρια που σχετίζονται με αυτήν την τοποθεσία

1 - 7 από 7 τεκμήρια

Χάρτης Πλέγμα

Ταξινόμηση

Τοιχογραφία

Τύπος τεκμηρίου: Τοιχογραφία
Δημιουργός: Άγνωστος δημιουργός
Τόπος: Μεγάλη Μαντίνεια
Φορέας: Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία

-

Δημιουργός: Άγνωστος δημιουργός
Τόπος: Μεγάλη Μαντίνεια
Φορέας: Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία

Τοιχογραφία

Τύπος τεκμηρίου: Τοιχογραφία
Δημιουργός: Άγνωστος δημιουργός
Τόπος: Μεγάλη Μαντίνεια
Φορέας: Εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία

Μια φορά ήταν ένας γέρος τσαι μια γρήα. Ένα πρωί φόρτωσ’ ο γέρος το γαιδουράτσι του στάρι τσαι πήγε ν’αλέση στο μύλο. Ο μυλωνάς είχε μια γρουνίτσα τσαι την έσφαξε. <Παίρνεις τσαι συ , γέρο, ένα κομμάτι;> του λέει <Το παίρνω,> λέει ο γέρος. Το βράδυ που ήθελε να φύγη, φόρτωσε το γαιδουράτσι του, έβαλε κρέας μέσ’ς το σακκούλι του τα’έφυγε. Στο δρόμο νύχτωσε τσειχάμω στου αρχοντικού τη σπήλιά. Κατέβητσε από το γαιδουράτσι του τσαι τρούπωσε μέσ’ςτη σπηλιά. Κατέβητσε από το γαιδουράτσι του τσαί τρούπωσε μέσ’ςτη σπηλιά. Άναψε φουγγάρια, έκαμε θράκα, τα’ έβαλε το κρέας στη θράκα τσαί ψηνότανε. Το πήρανε μυρωδιά τα λυκοκάτζαρα τσαι ήρθανε στη σπηλιά. Κουλουμώσανε το γέρο τσαι του γυρεύανε κρέας. <Παππού τσιτσί> του λέγανε. Τσείνος τους έλεγε να πομονέψουνε να ψηθή πρώτα. <Τώρα, γιέ μου, να ψηθή. –Παππού, τσιτσί τα’άς είν’ τα’ ωμό –Τώρα να ψηθή> Τσαι πολεμάγανε να του το αρπάξουνε από τη θράκα. Ο γέρος ούλο <τώρα, γιέ μου, να ψηθή> τους έλεγε, ίσαμε που ψηθή το κρέας. Τότες παίρνει ένα δαυλί, τσαι τους δίνει μια, με τη θράκα στογ κώλο, τσαι τα φωτόκαψε. Τσείνα απολύσανε τοις πορδές τσαι πλαλήσανε σακάτω. Φορτώνει τότε ο γέρος το γαιδουράτσι του, βάνει το κρέας μέσ’ς το σακκούλι του τσαι καβαλάει τσαι τσείνος απανωγώμι. Για να μη φαίνεται, κουκουλώθη με τηγ κάπα του, τσαι μένα ξύλο σούγκλασε το γαιδουράτσι του χωρίς να φαίνεται. Τα λυκοκάντζαρα πήγανε στη σπηλιά, τσαί δεν τον ηύρανε τσεί, πλαλάνε τσαί φτάνουνε το γαιδούρι. Τηράγανε τσαι δεν βλέπανε το γέρο. -<Να το ένα μπλευρό, να τσαι τάλλο να τσαι τα’απανωγώμι που είν’ ο γεροτσερατάς; Πάλι στη σπηλίτσα θα είναι.> Πλάλα, πλάλα, παγαίνανε στη σπηλίτσα. Τηράγανε δεν τόνε βρίσκανε, πάλι ερχόντανε στο γαιδούρι. <Να το ένα μπλευρό, να τσαι τάλλο που είν’ο γέρο τσερατάς; Στη σπηλίτσα θα είναι> Ίσα με που έφτασε ο γέρος απ’όξ από τημ πόρτα του τότε κόβει μια φωνή. <Έβγα, γρήα με το δαύλο.> Πετάγεται η γρήα με θράκα στο φτυάρι τσαι τους δίνει μια από πίσω τους. Τσείνα φωτοκαήκανε τσαι πλαλήσανε. Το βράδυ που πήγε ο γέρος τσαι η γρήα να τσοιμηθούνε, τα λυκοκάτζαρα κρεμάγανε από τοις τρούπες τα πόδια τους τα’ ο γέρος με τη γρήα στσαζόντανε. (Ενοικιαστής του φόρου των δημητριακών)

Χρονολόγηση: 1918
Τύπος τεκμηρίου: Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός: Φραγκούλης, Χρήστος Β.
Τόπος: Μεγάλη Μαντίνεια
Φορέας: Ακαδημία Αθηνών

Μια φορά μια γρήα σηκώθη νύχτα, ζαλώθη το βαρέλι της τσαι πήγαινε στη βρύση να φέρη νερό πριν να ξυπνήσουμε ταγγόνια της. Μόλις έφτασε απ’όξ’ από της γριά Σπανούς τα’αλώνι, είδε τα λυκοκάτζαρα μέσα που χορεύανε. Πάνε τσαι τήνε παίνυνε. <Έλα δώ, γρήα ξεζαλώσου. – Αφήστε με, παιδάτσι μου, να πά’να γιομίσω το βαρέλι μου, γιατί θα κλαίνε ταγγόνια μου αφήστε με τήγ κακομοίρα. –Ξεζαλώσου λένε> Η κακοκμοίρα η γρήα θέλοντας τσαί μη ξεζαλώθη. <Αι τώρα γδύσου βγάλ’ το φουστάνι σου το μισοφούστανο σου βγάλ’τα γλήγορα. –Μπα τηγ κακομοίρα τι έπαθα αφήστε με να φύγω>Τσαί η γρήα δε γδνότανε μια της δίνουνε τσαι τήνε γδένουνε, ψάρι. <Αί τώρα έμπα στο χορό χόρευε. –Μα δεγ ξέρω να χορεύω, παιδάτσι μου, αφήστε με. –Χόρευε σου λένε Πάνω γένεια, κάτω γένεια, τσαί στη μεση μπιχλιμπένια> λέγανε τσείνοι. <Λέγε το τσαί συ, γρήα λέγε το το τραγούδι> τσαι την εσακκοτινάζανε τηγ κακομοίρα τη γρήα. Το λεγε τσαι τσείνη τι να κάμη; <Πάνω γένεια, κάτω γένεια, τσαί στη μέση πανταρένια- Όχι μπιχλιμπένια να λες λέγε το καλά. –Μα δεν ξέρω να το ειπώ η κακομοίρα. –Λέγε το, το ξέρεις>τσαι το λεγε η γρήα το τραγούδι. Καμιά φορά τσεί που χορεύανε τσαι λέγανε το τραγούδι. Δεμ πέρασε λιγούλι τσαι <ντάν νταντάν, ντάν νταντάν>ο παπάς τηγ καμπάνα <καμπάνα> λέει ο δεύτερος <όχι βρέ> λέει ο πρώτος <Δεν τάκουσα γω πού ειν’ταυτιά μου σα λαγάνες τσαί τάκουσες σύ! Σε λίγο πάλι η καμπάνα βάρεσε <Βρέ καμπάνα> λέει ο μεγάλος <τσαι γω την άκουσα> λέει ο δεύτερος <τσαι γώ> λέει ο τρίος. <Φεύγετε να φέγωμε, γιατί έφτασ’ ο τουρλόπαπας, με την αγιαστούρα του, τσαι με τημπλαστούρα του, τσαι μας άγιασε, τσαι μας μαγάρισε.> Αφήσανε το χορό, τσαι φύγανε πλαλώντας, τα’ απολάγανε τσαι πορδές. Η κακομοίρα η γρήα ντύθη, ζαλώθη το βαρέλι της, πήγε στη βρύση, τσαι όντες γύρισε στο σπήτι της ταγγόνια της κλαίγανε τσαι την ρωτάγανε γιατί άργησε. <Γιατί άργησες τσυρά;τι έπαθες που διψάμε;> Τσαί η γρήα τους είπε τι έπαθε.

Χρονολόγηση: 1918
Τύπος τεκμηρίου: Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός: Φραγκούλης, Χρήστος Β.
Τόπος: Μεγάλη Μαντίνεια
Φορέας: Ακαδημία Αθηνών

Μια φορά τσακωνότανε μια νύφη με τημ πεθερά της καμιά φορά ακούνε τη νύχτα στημ πόρτα <ντούπ, ντούπ ανοίχτε μας. -ποιός είναι; -Παριωρίτες είμαστε, στα πάριωρα πηγαίνομε> Η γρήα με τη νύφη της στσαζόντανε τσαί δεν ανοίγανε. Σπάζουνε τσείνοι τημ πόρτα τσαι μπαίνουνε μέσα πιάνουνε πρώτα τη νέα μ'ένα κοντόκουρο τσαι της δίνουνε, της δίνουνε. <Παριωρίτες είμαστε, στα πάριωρα πηγαίνομε>Περιλαβαίνουμε ύστερα τσαι τη γρηά τσαι της δίνουν' άλλες τόσες. <Άλλη φορά να μη τζακωνόσαστε, γιατί αλίμονό σας> Τσ' απο τσεί τσαι πέρα η γρήα με τη νύφη της δεν ξανατσακωθήκανε.

Χρονολόγηση: 1918
Τύπος τεκμηρίου: Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός: Φραγκούλης, Χρήστος Β.
Τόπος: Μεγάλη Μαντίνεια
Φορέας: Ακαδημία Αθηνών

Τσει πέρα στο Καταφύγι είναι Νεράϊδες. Ο γέρο Ρουφαήλης όντας ήτανε παιδί τους είδε, με τα παπάζα τους τα ολόχρυσα που κρεμόντανε. Τώρα τους βλέπει τσ’ ο γέρ – Αβράμης που κάθεται τσει πέρα στο καλύβι του. Τσ’ ο Κώστας ο Μπουχαγιάς είναι νεραϊδοπαρμένος, γυρίζει τη νύχτα ουλούθε, τσαι δε φοβάται τίποτα. Ξέρτε γιατί της Σωτήρος δεγ κάνει να κολυμπάη κανένας; Γιατί οι Νεράϊδες είχαν ένα αδερφό που τόνε λέγανε Σωτήρη, τσαι πινίγη. Λοιπόν της Σωτήρος πάνε πρωΐ πρωΐ στο γιαλό χαρούμενες ναν τόνε βγάλουνε γι’ αυτό όποιον απαντήσουνε του δίνουνε ότι καλό τους γυρέψη. Πάνε στο γιαλό τσαι τόνε τραυάνε τον αδερφό τους από τα μαλλιά. Μα τσει που κοντεύουνε ναν τόνε βγάλουνε, τους ξαπολύεται τσαι τους πέφτει πάλι μέσα, τότε θυμώνουνε τσαι στο γυρισμό τους αλίμονο ‘ς όποιον απαντήσουνε. Τόνε στραβοκατινιάζουνε, του στραβοκατινιάζουνε το στόμα του τσαί πάει τη μία μερία, του πιάνουνε το λαιμό του, τσαι άλλες ακόμη παούρες του κάνουνε. [Σωτήρος= Κατά την εορτήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (6 Αυγούστου), πινίγη= επνίγη]

Χρονολόγηση: 1918
Τύπος τεκμηρίου: Λαϊκή Παράδοση
Δημιουργός: Φραγκούλης, Χρήστος Β.
Τόπος: Μεγάλη Μαντίνεια
Φορέας: Ακαδημία Αθηνών