Υπάρχει η παράδοσις ότι οι κάτοικοι του Λουτρακίου και του Αγίου Αθανασίου ήρθαν κ’ εγκαταστάθηκαν εδώ από άλλο μέρος από κάτω (=δηλ. από την νοτίαν Ελλάδα), άλλοι λένε από την Πελοπόννησο. Ήρθαν σαν εξόριστοι από τους Τούρκους. Εχώρισαν στη Σκύδρα, κάτω από την Έδεσσα. Ήσαν δυο αδέρφια και εκεί διεφώνησαν. Ο ένας έλεγε να πάμε προς βορράν, ο άλλος προς τα βορειοδυτικά. Τελευταία εχώρισαν και ο ένας ήρθε εδώ κ’ εγκαταστάθηκε και ο άλλος επήγε στον Άγιο Αθανάσιο. Αυτός που ήρθε κ’ εγκαταστάθηκε στο χωριό μας επήγε πιο ψηλά, εκεί που ήταν παλαιότερα, προ του 1912, το χωριό. Έκτισε το σπίτι του σ’ ένα μέρος πιο ψηλά που λέγεται σήμερον Βέτκου του Σέλλο (=το παλιό χωριό). Είχαν γίνει εκεί αρκετά σπίτια. Μετά τους έπιασε αρρώστια, πανούκλα, και τους πήρε η ιδέα πως το μέρος αυτό δεν θα’ ναι καλό κ’ έτσι έφυγαν και εκατέβηκαν πιο κάτω. Ηθέλησαν να διαλέξουν το μέρος που θα κτίσουν το νέο χωριό. Έστησαν ένα πάσσαλο κάτω στη γη και είπαν. «Εάν θα μαζευτούν μυρμήκια μέχρι αύριο γύρω στον πάσσαλο, το μέρος θα είναι κατάλληλο για να κατοικήσουν». Την επομένη είδαν τον πάσσαλο γεμάτο μυρμήκια και έτσι έκτισαν εκεί το χωριό Πόζιαρ, όπου εκατοικούσαμε μέχρι το 1918.
Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών
Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών