1. Αρχική σελίδα
  2. Αναζήτηση τεκμηρίων

Δεν ξέρω πια εποχή πέσανε οι Τούρκοι και θέλησε ο αγάς ιδώ να χαλάσ' το μαναστήρ' να φκεάξη ένα κάστρο. Πολεμούσε Σουλιώτις. Καλάει τον πρόεδρο του χωριού και του είπε να χαλάσουν το μαναστήρ' είδε εαν δεν το χαλάσουν θα ΄σφαζε όλους τους άντρες του χωριού. Μαζεύτηκαν όλοι οι χωριανοί, το βράδυ σ' ένα σπίτι, κρυφά βέβαια απ' τς τούρκ' και το αποφασίσανε οτι δεν το χαλάν το μαναστήρ' κι ας τους σφάξουνε. Και τη νύχτα το μαναστήρ' γκρεμίστ'κε μόνο του. Σ'κώνετ' ο αγάς το πρωί και το 'δε γκρεμισμένο. Είχε μια καμπάνα, λέγανε κ' ήταν ολόχρυση, ήταν απαγορευμένη να τη χτυπήσουν, γιατί όσες γυναίκες ήτανε στο μήνα τους αποβάλλανε. Κ' η καμπάνα το πρωί δεν ευρέθ' κι πού πήε, καθόλου δεν ξέρει κανένας βέβαια. (Την άκουσα από τη γιαγιά μου που πέθανε το 1956 σε ηλικία 110 χρόνων.).

Δεν ξέρω πια εποχή πέσανε οι Τούρκοι και θέλησε ο αγάς ιδώ να χαλάσ' το μαναστήρ' να φκεάξη ένα κάστρο. Πολεμούσε Σουλιώτις. Καλάει τον πρόεδρο του χωριού και του είπε να χαλάσουν το μαναστήρ' είδε εαν δεν το χαλάσουν θα ΄σφαζε όλους τους άντρες του χωριού. Μαζεύτηκαν όλοι οι χωριανοί, το βράδυ σ' ένα σπίτι, κρυφά βέβαια απ' τς τούρκ' και το αποφασίσανε οτι δεν το χαλάν το μαναστήρ' κι ας τους σφάξουνε. Και τη νύχτα το μαναστήρ' γκρεμίστ'κε μόνο του. Σ'κώνετ' ο αγάς το πρωί και το 'δε γκρεμισμένο. Είχε μια καμπάνα, λέγανε κ' ήταν ολόχρυση, ήταν απαγορευμένη να τη χτυπήσουν, γιατί όσες γυναίκες ήτανε στο μήνα τους αποβάλλανε. Κ' η καμπάνα το πρωί δεν ευρέθ' κι πού πήε, καθόλου δεν ξέρει κανένας βέβαια. (Την άκουσα από τη γιαγιά μου που πέθανε το 1956 σε ηλικία 110 χρόνων.).

Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών   

Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών   

δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου
στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε
το αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης :
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα
CC_BY_NC_ND



Δεν ξέρω πια εποχή πέσανε οι Τούρκοι και θέλησε ο αγάς ιδώ να χαλάσ' το μαναστήρ' να φκεάξη ένα κάστρο. Πολεμούσε Σουλιώτις. Καλάει τον πρόεδρο του χωριού και του είπε να χαλάσουν το μαναστήρ' είδε εαν δεν το χαλάσουν θα ΄σφαζε όλους τους άντρες του χωριού. Μαζεύτηκαν όλοι οι χωριανοί, το βράδυ σ' ένα σπίτι, κρυφά βέβαια απ' τς τούρκ' και το αποφασίσανε οτι δεν το χαλάν το μαναστήρ' κι ας τους σφάξουνε. Και τη νύχτα το μαναστήρ' γκρεμίστ'κε μόνο του. Σ'κώνετ' ο αγάς το πρωί και το 'δε γκρεμισμένο. Είχε μια καμπάνα, λέγανε κ' ήταν ολόχρυση, ήταν απαγορευμένη να τη χτυπήσουν, γιατί όσες γυναίκες ήτανε στο μήνα τους αποβάλλανε. Κ' η καμπάνα το πρωί δεν ευρέθ' κι πού πήε, καθόλου δεν ξέρει κανένας βέβαια. (Την άκουσα από τη γιαγιά μου που πέθανε το 1956 σε ηλικία 110 χρόνων.).
Οικονομίδης, Δημήτριος Β.
Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (EL)
Παραδόσεις
Θεσπρωτία, Σούλι, Γλυκύ
1958
Ακαδημία Αθηνών
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
Λ. Α. αρ. 2277 Α, σελ. 63, αρ. 12, Δημ. Β. Οικονομίδου, Γλυκύ Σουλίου, 1958
Κείμενο/PDF
Ελληνική γλώσσα
https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.el
http://hdl.handle.net/20.500.11853/293195



*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.