1. Αρχική σελίδα
  2. Αναζήτηση τεκμηρίων

Στο δρόμο που πάει απ' τον Πυθώνα στα Λευκάδια, κοντά στις Αμουδάρες και στην αριστερή γωνία μιας πέτρας που πιάνει όλο το πλάτος του δρόμου,είνι χτισμένο ένα μικρό εκκλησάι ενός περίπου τετραγωνικού μέτρου αφιερωμένο στον Άγιο Σπυρίδωνα. Η παράδοση αναφέρει πως κτίσθηκε το εκκλησάκι αυτό, για να εξιλεωθή ο άης Σπυρίδωνας, από την προσβολή που του έκανε ένας γεωργός Πυθωνούσης. Ήταν η μέρα της γιορτής του Άη Σπυρίδωνα. Όλοι στο χωριό πηγαίνανε στην εκκλησία, μόνο κείνος ο γεωργός πρωΐ πρωΐ, σαν νάταν καθημερινή, πήγαινε για το χωράφι να σπείρη. Μπροστά προχωρούσαν τα δυό βώδια, πίσ' αυτός με το μουλάρι, το άλετρο, το ζυγό, το τουβρακαί τ' άλλα πράμματα. Στα μισά του δρόμου απάντησε ένα κοντό άγνωστο γέρο, με σταχιά γενειάδα, κάππα που έφτανε ως τα γόνατα, στρογγυλό σκούφο και τραβούσε για το χωριό. Ο γεωργός αμέριμνος προχωρούσε. Ο άγνωστος γέρος τον καλημέρισε και τον ρωτά γιατί πάει στο χωράφι χρονιάρα μέρα χωρίς ν' αφίκη ν΄απολύκη, τουλάχιστον η εκκλησία. - Δεν ξέρεις πως σήμερα είνε τ' άη Σπυρίδωνα; - Το ξέρω... και γώ γι' αυτό σφυρίζω και πάω! ... Έτσι με ασέβεια μίλησε στο γέρο ο γεωργός, χωρίς να ξέρη με ποιόν έχει να κάνη και πήγε να προχωρήση. Μα ο άγιος δεν τον άφηκε. Έκανε το θάμμα του. Πρόσταξε και ο άνθρωπος και τα ζά και τ' αλέτρι και όλα τα πράματα να μαρμαρωθούν και να μείνουν εκεί που βρίσκονται. Έτσι και έγινε. Όλα μαρμαρωθήκανε και πιάστηκε όλο το πλάτος του δρόμου. Πάνω από το μνάρναρο σημειώθηκαν τ' αποτυπώματα των ποδιών των ζών, του ανθρώπου, του αλέτρου και του ζυγού. Οι Πυθωνούσοι τρομαγμένοι έκτισαν το εκκλησάκι εκείνο και από τότε λατρεύουνε τον Άη Σπυρίδωνα σαν προστάτη αγιό τους και κάθε χρόνο πανηγυρίζουνε την γιορτή του.Κάθε διαβάτης που περνά μπροστά στο εκκλησάκι του και κάτ' ανάγκη πρέπει να πατήση στη μεγάλη πέτρα με τα σημάδια για να περάση, συνέχεται από φόβο μη κι ο άη Σπυρίδωνας ξανακάνη το θάμμα του και τον μαρμαρώση κι αυτόν ή αφίση να ξεπεταχτούν τα μάρμαρωμένα ζά από τη γής που είναι χωμένα και βιαστικά κάνει το σταυρό του και διασκελίζει γρήγορα τη στοιχειωμένη πέτρα.

Στο δρόμο που πάει απ' τον Πυθώνα στα Λευκάδια, κοντά στις Αμουδάρες και στην αριστερή γωνία μιας πέτρας που πιάνει όλο το πλάτος του δρόμου,είνι χτισμένο ένα μικρό εκκλησάι ενός περίπου τετραγωνικού μέτρου αφιερωμένο στον Άγιο Σπυρίδωνα. Η παράδοση αναφέρει πως κτίσθηκε το εκκλησάκι αυτό, για να εξιλεωθή ο άης Σπυρίδωνας, από την προσβολή που του έκανε ένας γεωργός Πυθωνούσης. Ήταν η μέρα της γιορτής του Άη Σπυρίδωνα. Όλοι στο χωριό πηγαίνανε στην εκκλησία, μόνο κείνος ο γεωργός πρωΐ πρωΐ, σαν νάταν καθημερινή, πήγαινε για το χωράφι να σπείρη. Μπροστά προχωρούσαν τα δυό βώδια, πίσ' αυτός με το μουλάρι, το άλετρο, το ζυγό, το τουβρακαί τ' άλλα πράμματα. Στα μισά του δρόμου απάντησε ένα κοντό άγνωστο γέρο, με σταχιά γενειάδα, κάππα που έφτανε ως τα γόνατα, στρογγυλό σκούφο και τραβούσε για το χωριό. Ο γεωργός αμέριμνος προχωρούσε. Ο άγνωστος γέρος τον καλημέρισε και τον ρωτά γιατί πάει στο χωράφι χρονιάρα μέρα χωρίς ν' αφίκη ν΄απολύκη, τουλάχιστον η εκκλησία. - Δεν ξέρεις πως σήμερα είνε τ' άη Σπυρίδωνα; - Το ξέρω... και γώ γι' αυτό σφυρίζω και πάω! ... Έτσι με ασέβεια μίλησε στο γέρο ο γεωργός, χωρίς να ξέρη με ποιόν έχει να κάνη και πήγε να προχωρήση. Μα ο άγιος δεν τον άφηκε. Έκανε το θάμμα του. Πρόσταξε και ο άνθρωπος και τα ζά και τ' αλέτρι και όλα τα πράματα να μαρμαρωθούν και να μείνουν εκεί που βρίσκονται. Έτσι και έγινε. Όλα μαρμαρωθήκανε και πιάστηκε όλο το πλάτος του δρόμου. Πάνω από το μνάρναρο σημειώθηκαν τ' αποτυπώματα των ποδιών των ζών, του ανθρώπου, του αλέτρου και του ζυγού. Οι Πυθωνούσοι τρομαγμένοι έκτισαν το εκκλησάκι εκείνο και από τότε λατρεύουνε τον Άη Σπυρίδωνα σαν προστάτη αγιό τους και κάθε χρόνο πανηγυρίζουνε την γιορτή του.Κάθε διαβάτης που περνά μπροστά στο εκκλησάκι του και κάτ' ανάγκη πρέπει να πατήση στη μεγάλη πέτρα με τα σημάδια για να περάση, συνέχεται από φόβο μη κι ο άη Σπυρίδωνας ξανακάνη το θάμμα του και τον μαρμαρώση κι αυτόν ή αφίση να ξεπεταχτούν τα μάρμαρωμένα ζά από τη γής που είναι χωμένα και βιαστικά κάνει το σταυρό του και διασκελίζει γρήγορα τη στοιχειωμένη πέτρα.

Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών   

Αποθετήριο :
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών   

δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου
στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε
το αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης :
CC BY-NC-ND 4.0 GR
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα
CC_BY_NC_ND



Στο δρόμο που πάει απ' τον Πυθώνα στα Λευκάδια, κοντά στις Αμουδάρες και στην αριστερή γωνία μιας πέτρας που πιάνει όλο το πλάτος του δρόμου,είνι χτισμένο ένα μικρό εκκλησάι ενός περίπου τετραγωνικού μέτρου αφιερωμένο στον Άγιο Σπυρίδωνα. Η παράδοση αναφέρει πως κτίσθηκε το εκκλησάκι αυτό, για να εξιλεωθή ο άης Σπυρίδωνας, από την προσβολή που του έκανε ένας γεωργός Πυθωνούσης. Ήταν η μέρα της γιορτής του Άη Σπυρίδωνα. Όλοι στο χωριό πηγαίνανε στην εκκλησία, μόνο κείνος ο γεωργός πρωΐ πρωΐ, σαν νάταν καθημερινή, πήγαινε για το χωράφι να σπείρη. Μπροστά προχωρούσαν τα δυό βώδια, πίσ' αυτός με το μουλάρι, το άλετρο, το ζυγό, το τουβρακαί τ' άλλα πράμματα. Στα μισά του δρόμου απάντησε ένα κοντό άγνωστο γέρο, με σταχιά γενειάδα, κάππα που έφτανε ως τα γόνατα, στρογγυλό σκούφο και τραβούσε για το χωριό. Ο γεωργός αμέριμνος προχωρούσε. Ο άγνωστος γέρος τον καλημέρισε και τον ρωτά γιατί πάει στο χωράφι χρονιάρα μέρα χωρίς ν' αφίκη ν΄απολύκη, τουλάχιστον η εκκλησία. - Δεν ξέρεις πως σήμερα είνε τ' άη Σπυρίδωνα; - Το ξέρω... και γώ γι' αυτό σφυρίζω και πάω! ... Έτσι με ασέβεια μίλησε στο γέρο ο γεωργός, χωρίς να ξέρη με ποιόν έχει να κάνη και πήγε να προχωρήση. Μα ο άγιος δεν τον άφηκε. Έκανε το θάμμα του. Πρόσταξε και ο άνθρωπος και τα ζά και τ' αλέτρι και όλα τα πράματα να μαρμαρωθούν και να μείνουν εκεί που βρίσκονται. Έτσι και έγινε. Όλα μαρμαρωθήκανε και πιάστηκε όλο το πλάτος του δρόμου. Πάνω από το μνάρναρο σημειώθηκαν τ' αποτυπώματα των ποδιών των ζών, του ανθρώπου, του αλέτρου και του ζυγού. Οι Πυθωνούσοι τρομαγμένοι έκτισαν το εκκλησάκι εκείνο και από τότε λατρεύουνε τον Άη Σπυρίδωνα σαν προστάτη αγιό τους και κάθε χρόνο πανηγυρίζουνε την γιορτή του.Κάθε διαβάτης που περνά μπροστά στο εκκλησάκι του και κάτ' ανάγκη πρέπει να πατήση στη μεγάλη πέτρα με τα σημάδια για να περάση, συνέχεται από φόβο μη κι ο άη Σπυρίδωνας ξανακάνη το θάμμα του και τον μαρμαρώση κι αυτόν ή αφίση να ξεπεταχτούν τα μάρμαρωμένα ζά από τη γής που είναι χωμένα και βιαστικά κάνει το σταυρό του και διασκελίζει γρήγορα τη στοιχειωμένη πέτρα.
Παπανικολάου, Ζορμπάς
Παπανικολάου, Ζορμπάς (EL)
Παραδόσεις
Χίος, Βολισσός
1930
Ακαδημία Αθηνών
Αρχείο Παροιμιών και Λαϊκών Παραδόσεων του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
Λ. Α. αρ. 1134, Ζορμπάς Παπανικολάου, Βολισσός Χίου, 1930
Κείμενο/PDF
Ελληνική γλώσσα



*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.